Κείνη τη μέρα που θα με ψάξεις,
Συ, μαύρε κακέ, της μοίρας κακορίζικε...
Τις βλέβες μου ξέσκισε καλά·
Και απ’ το μεδούλι μέσα βγες,
-ανυπόφορος που είσαι τόσα χρόνια-
Και τρώε με...
Το πρόσωπό σου στο δικό μου βάλε.
Μα αν νομίζεις θα με πονάς, γελάστηκες!
Γιατί κάποιοι από τον κόσμο σου, ή απ’ τον δικό
μου,
ξέρω πως με θυμούνται·
Και η θύμησίς
μου αγάπη είναι· αιώνια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου