Χορευτό, Νοέμβριος 2013

Λίπ Μονίς - Ω Internet

            Ω Internet, αυτή, αυτή η καταραμένη μετακόμιση, αυτή σε πήρε μακριά μου. Δεν ξέρω καν πόσες μέρες πάνε πια. Πηγαίνω σε φίλους, σαν το ζητιάνο, και τους παρακαλώ να μπορέσω να δικτυωθώ για λίγο, για λίγο μόνο, από το σπίτι τους. Τι να το κάνεις όμως; Αυτά τα πράγματα δε γίνονται βιαστικά, η απόλαυση χρειάζεται χρόνο· πώς να χαλαρώσεις μέσα σε ένα λεπτό και να σερφάρεις στα καλωδένια κύματά σου όταν κάποιος περιμένει πάνω από το κεφάλι σου, πόσο μάλλον όταν κοιτάζει αδιάκριτα την οθόνη την ώρα που μόλις έχεις πληκτρολογήσει τον κωδικό του e-mailσου και φορτώνει τα εισερχόμενα. Αυτό δεν είναι απόλαυση, είναι καταπίεση. Πόσα έχω χάσει τόσο καιρό μακριά σου. Πόσο να πάει τώρα, μία βδομάδα, δύο; Κανείς δεν ξέρει. Πήγα στη Forthnet. Σε είκοσι μέρες. Είκοσι μέρες! Είπα στον καλό κύριο «γιατί είκοσι μέρες, μήπως είναι λίγο πολύ;», και μου είπε ότι είναι υπόθεση μιας ώρας αλλά ο ΟΤΕ καθυστερεί γιατί είναι δημόσια υπηρεσία και τα λοιπά. Μιας ώρας! Τόσο κοντά σου και όμως τόσο μακριά σου! Πήγα στον ΟΤΕ, τους ζήτησα τα ρέστα, προσπάθησα να είμαι ευγενικός, αναλογιζόμενος κανείς το τι διακυβεύεται. Μου τα μασούσαν, δείχνοντας παντελή έλλειψη σεβασμού στην ψυχολογική μου κατάσταση. Τι φταίει κι η ταμίας, πού να ξέρει αυτή γιατί καθυστερούν τόσο πολύ.

          Ω Internet, πού είσαι όταν σε χρειάζομαι, όταν σε θέλω! Όταν κάθομαι στο σπίτι μου και ξάφνου μου δημιουργείται μία τυχαία απορία, την οποία τόσο καιρό είχα την πολυτέλεια να λύνω μέσα σε μερικές στιγμές. Μόνο όταν χάνεις κάτι εκτιμάς την αξία του. Και δε θέλω καν ν’ αρχίσω να σκέφτομαι πόσα επεισόδια πίσω έχω μείνει στο New Girl. Πραγματικά, μόνο υπό συνθήκες τέτοιας πίεσης αρχίζει κανείς και θέτει θεμελιώδη ερωτήματα στον εαυτό του, ερωτήματα που πιθανώς δεν είχαν ξαναδημιουργηθεί ποτέ στο νου του, όπως «σε τι χρησιμεύει το PCχωρίς εσένα;». Ανοίγω τον υπολογιστή. Τον κοιτάζω. Βάζω μουσική. Οκ, βάζω μουσική, ως εκεί.

          Τώρα, τώρα πώς θα περιπλανηθώ στο μαγικό σου κόσμο χωρίς να ξέρω καν τι είναι αυτό που ψάχνω; Απλά ενώνομαι με τις μαγικές σου συνδέσεις, ίσως να μη θέλω απολύτως τίποτα να δω, είσαι η νέα μου τηλεόραση. Μόλις βρεθώ στα μυριάδες μονοπάτια σου, απλά ακολουθώ ένα και το εμπιστεύομαι. Τώρα όμως, τώρα τι, τώρα πώς; Πώς θα δω τώρα το «δείτε πώς είναι σήμερα ο μικρός Μανωλάκης από τους Ψίθυρους Καρδιάς» ή το βίντεο με τη Νανά Καραγιάννη που εμφανίζεται εδώ και ένα μήνα πάνω πάνω στο Youtube. Youtube! Γιατί σε θυμήθηκα; Πόσες και πόσες τερπνές ώρες έχουμε περάσει μαζί. Ένα από τα βίντεό σου αρκεί για να χαθεί κάποιος στους δαιδαλώδεις διαδρόμους σου για ώρες. Και τι θησαυρούς μπορεί κανείς να ανακαλύψει, ενώ ταυτόχρονα ακούει μουσική!

           Και είναι και αυτό που τόση ώρα περίτεχνα αποφεύγω. Το σημαντικότερο. Σήμερα δεν πάει άλλο, θα πάω σε νετ καφέ, δε με νοιάζει, πρέπει να μπω στο fb. Όχι ότι δεν έχω μπει τόσες μέρες, αυτό θα ήταν όντως αδύνατο, τα γεγονότα τρέχουν και ο κόσμος θα νομίζει ότι έχω χαθεί ή ότι τους αγνοώ. Πάλι καλά που παίρνω και το smartphone κάποιου φίλου σε καμιά καφετέρια και κρατάω επαφή.

          Ω Internet, πώς τα έχω καταφέρει τόσο καιρό χωρίς εσένα; Περιμένω το κουδούνι του τεχνικού όπως περιμένουν οι ναρκομανείς το βαποράκι.

          Καμιά φορά μπαίνω και στη Wikipedia.

Λίπ Μονίς - Ο Ήχος

              

            Το φως, όπως και όλα τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα –όπως τα ραδιοκύματα, οι ακτίνες Χ, τα μικροκύματα και η υπέρυθρη ακτινοβολία- έχουν τη δυνατότητα να ταξιδεύουν και να μεταφέρονται στο κενό, χωρίς την ύπαρξη δηλαδή κάποιου μέσου. Αυτό συμβαίνει διότι η ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία – τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα δηλαδή- είναι μία διαταραχή του ηλεκτρομαγνητικού πεδίου. Η λειτουργία αυτού του φαινομένου έγκειται στο ότι η όποια μεταβολή στο ηλεκτρικό πεδίο προκαλεί μεταβολή στο μαγνητικό πεδίο και αντιστρόφως, γεγονός που κάνει τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα να ταξιδεύουν επ’ άπειρον σύμφωνα με αυτό το μηχανισμό, ο οποίος ίσως να μην είναι προφανής στον μη επιστήμονα αναγνώστη, είναι όμως απλός και κατανοητός για έναν οποιονδήποτε πρωτοετή φυσικής, εκτός και αν αυτός βέβαια διανύει φέτος το πρώτο έτος, οπότε σε αυτή την περίπτωση δεν έχει ακόμα γραφτεί στη σχολή του.

            Ο ήχος, απ΄ την άλλη, χρειάζεται για να μεταδοθεί την ύπαρξη κάποιου μέσου, διότι πρόκειται περί μηχανικού κύματος. Ο μηχανισμός πίσω από τα μηχανικά κύματα είναι ο εξής: η πηγή (η αιτία που παράγει τον ήχο) πάλλεται, δηλαδή ταλαντώνεται. Αυτό γίνεται άλλες φορές προφανές, όπως στη χορδή μίας κιθάρας, και άλλοτε όχι, όπως όταν χτυπάει κανείς μία πόρτα, πάντα όμως υπάρχει μία ταλάντωση της πηγής που προκαλεί τον ήχο. Στη συνέχεια, η πηγή η οποία πάλλεται «ταρακουνάει» με τη σειρά της τα διπλανά σωματίδια του αέρα, όπως ακριβώς ένα θαλάσσιο κύμα «χτυπάει» τα διπλανά μόρια του νερού κάνοντας έτσι το κύμα να μεταδίδεται. Το κάθε μόριο του αέρα με τη σειρά του  «ταρακουνάει» το διπλανό του, διαδίδοντας έτσι τη διαταραχή, η οποία αυτή κάποια στιγμή φτάνει στο εσωτερικό του αυτιού μας, το οποίο έχει κάποιο κατάλληλο όργανο ώστε να τη μεταφέρει στον εγκέφαλο, ο οποίος αποκρυπτογραφεί την πληροφορία και τη μεταφράζει αναλόγως. Ανάλογα με τη συχνότητα της διαταραχής, δηλαδή της ταλάντωσης της αρχικής πηγής, διαμορφώνεται και η συχνότητα του ηχητικού κύματος, το κάθε είδος δε έχει άλλα όργανα υποδοχής και για αυτό το λόγο τα σκυλιά πχ αντιλαμβάνονται ήχους σε διαφορετικές συχνότητες από τους ανθρώπους.

            Ο ήχος της κλανιάς δημιουργείται όταν, καθώς το αέριο εξέρχεται, κάνει την κωλοτρυπίδα να δονείται. Πολλοί πιστεύουν ότι ο ήχος οφείλεται σε αυτόν και μόνο τον παράγοντα και όχι και στα ταλαντούμενα κωλομάγουλα, άτομα όμως μεγάλης εμπειρίας πάνω σε αυτό τον τομέα διαφωνούν, ο αναγνώστης καλείται άλλωστε να πειραματιστεί ώστε να καταλήξει σε κάποια δική του διαπίστωση, εφ’ όσον φυσικά η όποια πειραματική απόπειρα λαμβάνει χώρα κάτω από ασφαλής συνθήκες.

           Ο Γάλλος Joseph Pujol στα τέλη του 19^ου αιώνα απέκτησε φήμη ακολουθώντας την καριέρα του επαγγελματία κλάστη. Έγινε γνωστός με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο “Le Petomane”, ονομασία που συνδυάζει το γαλλικό ρήμα peter «κλάνω» και την κατάληξη –mane «μανιακός», δηλαδή «κλανομανιακός» ή «πορδομανιακός». Ανάμεσα στο κοινό του βρισκόταν ο βασιλιάς Λεοπόλδος ο Β’ του Βελγίου, ο πρίγκιπας Εδουάρδος της Ουαλίας και ο Σ. Φρόυντ. Μπορούσε να αναπαράγει ήχους όπως κανονιοβολισμοί και αστραπόβροντα όπως και να κλάνει το “Ο Sole Mio” και το “Le Marseillaise”, τον εθνικό ύμνο της Γαλλίας χρησιμοποιώντας μία οκαρίνα. Η καλλιτεχνική κληρονομιά του “Le Petomane” είναι μεγάλη και έχει εμπνεύσει πολλά έργα όπως το μιούζικαλ “The Fartiste” («ο κλανιάρης»), στο οποίο απονεμήθηκε το βραβείο καλύτερου μιούζικαλ το 2006 στο New York International Fringe Festival και το  “A Passing wind” που παρουσιάστηκε στο Philadelphia International Festival of the Arts το 2011. Επαγγελματίες κλάστες αναφέρονται συχνά σε γραπτά της μεσαιωνικής Ευρώπης.

          Στη μυθολογία των Ίννου, αυτόχθονος λαού του Καναδά, το πιο ισχυρό πνεύμα απ΄όλα είναι ο Ματσισκαπέου (σίγουρα όχι με αυτή την προφορά) και το όνομά του σημαίνει κυριολεκτικά «κλανιάνθρωπος» ή «ο άνθρωπος κλανιά», θεωρείται δε δυνατότερος ακόμη και του Κανιπινικασίκεου. Σε αυτόν επιβλήθηκε όταν ο Κανιπινικασίκεου αρνήθηκε να δώσει στους Ίννου Καριμπού (καναδέζικος τάρανδος) για να φάνε. Ο Ματσισκαπέου εξαγριώθηκε και καταράστηκε τον Κανιπινικασίκεου να υποφέρει από σοβαρή δυσκοιλιότητα. Αυτός τελικά αναγκάστηκε να ενδώσει και ο  Ματσισκαπέου με τη σειρά του τον απάλλαξε από τους φοβερούς πόνους.

          Ο Άγιος Αυγουστίνος (354-430), θεολόγος που έχει επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό το δυτικό Χριστιανισμό και τη δυτική φιλοσοφία ενώ θεωρείται από τους σημαντικότερους πατέρες της Εκκλησίας, έχει πει στο διάσημο βιβλίο του «Η πόλη του Θεού» πως αρχικά οι άνθρωποι είχαν τη δυνατότητα να ελέγχουν τις κινήσεις των εντέρων τους και να κλάνουν κατά βούληση, αλλά έχασαν αυτή την ικανότητα με το προπατορικό αμάρτημα του Αδάμ και της Εύας, της Εύας και του Αδάμ, όπως θέλει το παίρνει κανείς.
          Ο μέσος όρος του όγκου του αερίου που παράγει καθημερινά ένας ενήλικας από κλανιές είναι μισό λίτρο το οποίο κατανέμεται σε περίπου 14 κλανιές. Επιστημονικές έρευνες έχουν δείξει ότι οι γυναικείες κλανιές έχουν μεγαλύτερη συγκέντρωση σε μόρια που προκαλούν μυρωδιά όμως οι αντρικές είναι μεγαλύτερες σε όγκο, με αποτέλεσμα οι δύο αυτοί παράγοντες να κάνουν τις δύο να εξισορροπούνται σε αποτέλεσμα. Η ταχύτητα της κλανιάς εξαρτάται από τις ατμοσφαιρικές συνθήκες, όπως υγρασία, θερμοκρασία, ταχύτητα και κατεύθυνση του αέρα και μοριακό βάρος των σωματιδίων της κλανιάς. Μία κλανιά μπορεί να παραμείνει ενεργή για περισσότερη ώρα σε κλειστούς χώρους όπως ασανσέρ, ενώ μετά από κάποιο χρόνο εναποτίθεται στους τοίχους του δωματίου. Τέλος, όσον αφορά κάποια κλανιά που θα ήθελε κάποιος να ρίξει αλλά καθυστερεί λόγω του ακατάλληλου του χώρου και της συντροφιάς, στην οποία επανέρχεται αργότερα μόνο για να διαπιστώσει έκπληκτος ότι αυτή έχει χαθεί, οι γιατροί σπεύδουν να καθησυχάσουν ότι αυτή δεν εξαφανίζεται δια παντός, ούτε και απορροφάται από το σώμα όπως κάποιοι έχουν εκφράσει, αλλά απλώς ανεβαίνει προς τα επάνω στο στομάχι και επιστρέφει σε κάποια ανύποπτη στιγμή.

Jesus Christ Superstar (1973)

Από την ομώνυμη ταινία.
Δείτε τη.

yo


Σκηνή από την ταινία- μιούζικαλ.
Heaven on their minds - Carl Anderson (Judas)

Αλληλεγγύη στις Σκουριές στον Αμαζόνιο και σ' όλο τον κατεστραμμένο τσιμεντένιο πλανήτη. Βρόντο χιπ χοπ ποίημα

Σςς...Άκου...Άκου...Ξεκίνησε!
Ποιο? Τι? Τί θόρυβος ήχησε?
Εις θάνατον είπανε. Το σφυρί χτύπησε.

Ο χρυσός στο λαιμό της, σαν πίνακας έμοιαζε
με ριζομένο περιδέραιο.
Αλυσοπρίονα από τις κορυφές διατυμπανίζουν
φονικό ευαγγέλιο.
Τρέμει όλη γη. Τα δέντρα πέφτουν,
σαν αλυσοδεμένα παιδιά που τρέχουν.
Αιθέρια πουλιά μπορούν δραπετεύουν.
Στέκονταν σε κλαδιά, τώρα όμως στέκονται
σε άσχημα φουγάρα με κομμένα τα φτερά.
Στο δάσος εκεί, κάποτε, υπήρχε ζωή.
Περήφανοι αετοί, γεράκια, σπουργήτια
φτιάχνανε φωλιές, κάποιοι αλήτες σκίουροι
τρομεροί αναρριχητές. Αυτά μέχρι χθες,
γιατί σήμερα είναι ζωές προσφυγικές
σε κλουβιά μαντρωμένες, οι πόρτες κλειστές.

Και οι κλειδαριές?
Κρανοφόρων στρατιές.

Τί απέγιναν τα δέντρα?
Επιχρυσομένη πέτρα.

Τί απέγινε το δάσος?
Εργοστασίου βάλτος.

Στη γιορτή του χρυσού κανένας δε γιορτάζει.
Νεκρική ακολουθία από το βουνό πηγάζει.
Η ύπαρξη γι' αυτούς? Αστείο δίχως χάζι.
Για όσους επιζητούν το κακό να διατάζει,
η καλοσύνη δε θα πάψει, όσο ο ήλιος χαράζει
δάκρυα..χαμόγελα..ουράνια τόξα..
Κόψτε μας. Ματώστε μας. Άντε ξεριζώστε μας.
Πάντοτε ρε... Μία ρίζα θα μένει
και θα πετάγεται ζωή εκεί που κανείς
ποτέ δεν το περιμένει.
Πρόσφυγες διωγμένοι είμαστε όλοι μας.
Ινδιάνοι, Αφρικάνοι, Μεξικάνοι, Πακιστάνοι.
Όλα τα ελουροειδή, οι ελέφαντες κι οι χάνοι.
Και μία μέρα... Και μία μέρα...
Όλα τα ζώα μαζί, θα περάσουμε απάνω
από τα άσπρα σας τα κράνη.
Γιατί κανένα τσεκούρι, καμία οβίδα,
δε μπορεί να σπάσει της καρδιάς την αλυσίδα.
Γιατί η αγάπη μας, έχει πέταγμα εναέριο,
περπάτημα υπόγειο, κυλώντας στις φλέβες μας
κολυμπάει σα δελφίνι, σε όλη την υδρόγειο.