Λίπ Μονίς - Ω Internet

            Ω Internet, αυτή, αυτή η καταραμένη μετακόμιση, αυτή σε πήρε μακριά μου. Δεν ξέρω καν πόσες μέρες πάνε πια. Πηγαίνω σε φίλους, σαν το ζητιάνο, και τους παρακαλώ να μπορέσω να δικτυωθώ για λίγο, για λίγο μόνο, από το σπίτι τους. Τι να το κάνεις όμως; Αυτά τα πράγματα δε γίνονται βιαστικά, η απόλαυση χρειάζεται χρόνο· πώς να χαλαρώσεις μέσα σε ένα λεπτό και να σερφάρεις στα καλωδένια κύματά σου όταν κάποιος περιμένει πάνω από το κεφάλι σου, πόσο μάλλον όταν κοιτάζει αδιάκριτα την οθόνη την ώρα που μόλις έχεις πληκτρολογήσει τον κωδικό του e-mailσου και φορτώνει τα εισερχόμενα. Αυτό δεν είναι απόλαυση, είναι καταπίεση. Πόσα έχω χάσει τόσο καιρό μακριά σου. Πόσο να πάει τώρα, μία βδομάδα, δύο; Κανείς δεν ξέρει. Πήγα στη Forthnet. Σε είκοσι μέρες. Είκοσι μέρες! Είπα στον καλό κύριο «γιατί είκοσι μέρες, μήπως είναι λίγο πολύ;», και μου είπε ότι είναι υπόθεση μιας ώρας αλλά ο ΟΤΕ καθυστερεί γιατί είναι δημόσια υπηρεσία και τα λοιπά. Μιας ώρας! Τόσο κοντά σου και όμως τόσο μακριά σου! Πήγα στον ΟΤΕ, τους ζήτησα τα ρέστα, προσπάθησα να είμαι ευγενικός, αναλογιζόμενος κανείς το τι διακυβεύεται. Μου τα μασούσαν, δείχνοντας παντελή έλλειψη σεβασμού στην ψυχολογική μου κατάσταση. Τι φταίει κι η ταμίας, πού να ξέρει αυτή γιατί καθυστερούν τόσο πολύ.

          Ω Internet, πού είσαι όταν σε χρειάζομαι, όταν σε θέλω! Όταν κάθομαι στο σπίτι μου και ξάφνου μου δημιουργείται μία τυχαία απορία, την οποία τόσο καιρό είχα την πολυτέλεια να λύνω μέσα σε μερικές στιγμές. Μόνο όταν χάνεις κάτι εκτιμάς την αξία του. Και δε θέλω καν ν’ αρχίσω να σκέφτομαι πόσα επεισόδια πίσω έχω μείνει στο New Girl. Πραγματικά, μόνο υπό συνθήκες τέτοιας πίεσης αρχίζει κανείς και θέτει θεμελιώδη ερωτήματα στον εαυτό του, ερωτήματα που πιθανώς δεν είχαν ξαναδημιουργηθεί ποτέ στο νου του, όπως «σε τι χρησιμεύει το PCχωρίς εσένα;». Ανοίγω τον υπολογιστή. Τον κοιτάζω. Βάζω μουσική. Οκ, βάζω μουσική, ως εκεί.

          Τώρα, τώρα πώς θα περιπλανηθώ στο μαγικό σου κόσμο χωρίς να ξέρω καν τι είναι αυτό που ψάχνω; Απλά ενώνομαι με τις μαγικές σου συνδέσεις, ίσως να μη θέλω απολύτως τίποτα να δω, είσαι η νέα μου τηλεόραση. Μόλις βρεθώ στα μυριάδες μονοπάτια σου, απλά ακολουθώ ένα και το εμπιστεύομαι. Τώρα όμως, τώρα τι, τώρα πώς; Πώς θα δω τώρα το «δείτε πώς είναι σήμερα ο μικρός Μανωλάκης από τους Ψίθυρους Καρδιάς» ή το βίντεο με τη Νανά Καραγιάννη που εμφανίζεται εδώ και ένα μήνα πάνω πάνω στο Youtube. Youtube! Γιατί σε θυμήθηκα; Πόσες και πόσες τερπνές ώρες έχουμε περάσει μαζί. Ένα από τα βίντεό σου αρκεί για να χαθεί κάποιος στους δαιδαλώδεις διαδρόμους σου για ώρες. Και τι θησαυρούς μπορεί κανείς να ανακαλύψει, ενώ ταυτόχρονα ακούει μουσική!

           Και είναι και αυτό που τόση ώρα περίτεχνα αποφεύγω. Το σημαντικότερο. Σήμερα δεν πάει άλλο, θα πάω σε νετ καφέ, δε με νοιάζει, πρέπει να μπω στο fb. Όχι ότι δεν έχω μπει τόσες μέρες, αυτό θα ήταν όντως αδύνατο, τα γεγονότα τρέχουν και ο κόσμος θα νομίζει ότι έχω χαθεί ή ότι τους αγνοώ. Πάλι καλά που παίρνω και το smartphone κάποιου φίλου σε καμιά καφετέρια και κρατάω επαφή.

          Ω Internet, πώς τα έχω καταφέρει τόσο καιρό χωρίς εσένα; Περιμένω το κουδούνι του τεχνικού όπως περιμένουν οι ναρκομανείς το βαποράκι.

          Καμιά φορά μπαίνω και στη Wikipedia.