Γενιά του Χάους - Απόγνωση

Μακάρι να μπορούσαμε να ζήσουμε ειρήνη
κι αυτό με συναισθήματα και λίγη ανθρωπιά.
Μακάρι να ξεχνάγαμε για λίγο τα λεφτά
η ζωή μας ν’ άρχιζε πάλι απ’ την αρχή.

Μακάρι να μην ήμασταν τόσο υποκριτές
να μη βλέπαμε τον άνθρωπο σαν εκμεταλλευτές.
Μακάρι όλοι να ζούσαμε σ’ άλλη κοινωνία
και να μην υπήρχε βρωμιά και εξουσία.

Μακάρι όλοι να βλέπαμε πιο είναι το καλό
και το λοιπόν να φτιάχναμε κάτι πιο σωστό.
Μακάρι να μας άφηναν να νιώσουμε ευτυχία
και να καταλαβαίναμε ποια είναι η φιλία.

Μακάρι ν’ αγαπούσαμε έστω και για λίγο, 
να διώχναμε το μίσος μας κάπου μακριά.
Μακάρι όλα αυτά να είχαν σάρκα και οστά
και η ζωή μας θα `παιρνε μια παραπάνω αξία.

Big Maceo Merriweather - Worried Life Blues

Oh lordie lord
Oh lordie lord
It hurts me so bad for us to part
But someday baby
I ain't gonna worry my life anymore

So many nights since you've been gone
I've had to worry and grieve my life alone
But someday baby
I ain't gonna worry my life anymore

So many days since you went away
I've had to worry night and day
But someday baby
I ain't gonna worry my life anymore

Yoo're on my mind every place I go
How much I love you nobody knows
But someday baby
I ain't gonna worry my life anymore

So that's my story
This is all I got to say to you
Goodbye baby I don't care what you do
But someday baby
I ain't gonna worry my life anymore

Τρικλοποδιάς - Φαντάζομαι τον ουρανό να ήταν θάλασσα γλυκού νερού

Φαντάζομαι τον ουρανό να ήταν θάλασσα γλυκού νερού  . .

Τ’ αστέρια να ταν βότσαλα που πέφτουν που και που σαν δώρο για εμένα για να κάνω μια ευχή. .

Κι όποτε κάνω μια ευχή να στάζει απ τον ουρανό νερό πολύ να πιώ που θα με κάνει προς τα πάνω να πετάξω . .

Να πετάξω προς αυτή τη θάλασσα του ουρανού  , βουτιά να κάνω , μακροβούτι και να φτάσω στο βυθό της . .

Κι ο βυθός της να χει κάπου μια σπηλιά . .

Μια σπηλιά που βγαίνει σ’ έναν ομοιόμορφο πλανήτη σαν αυτόν εδώ τον ίδιο τον δικό μου , σε παράλληλους , μελλοντικούς και του παρελθόντος χρόνους  . .

Και να ζήσω εκεί πέρα όλα εκείνα που ονειρεύτηκα εδώ πως έχω ζήσει  , κι όλα εκείνα που φαντάστηκα πως σίγουρα θα ζήσω αλλά ξέχασα να δώσω σημασία . .

Κι όταν βρω και αντικρύσω τον παλιό μου εαυτό , κι όταν βρω εμένα να μαι ένα παιδί πολύ μικρό  , θα με πάρω να γυρίσω σε αυτόν εδώ τον κόσμο , να τελειώσω το ταξίδι μιας ανάμνησης που ζω , μιας ανάμνησης που ζω και κάθε μέρα νοσταλγώ , να θυμάμαι να με κάνω πιο πολύ παρέα εγώ , πιο πολύ παρέα και να παίζω με εμένα , ένα παιδί πολύ μικρό.. 

Ormon - Ατομοκρατία

Ακουω τον εγκεφαλο μου

νερα κυλανε κατευθυνoνται στο μετωπο

λουζουν τα μαλλινα μου σκουλαρικια και μονο εσενα,

οχι προχωρω.

Υπακουος,σιωπηλος οπως τα προβατα στο βοσκο 

οι οπλιτες στο στραβο

Κλικες και λυκοι,το ζιζανιο

αποκοδομητες χωρις αφορμη,δοκος στον πυρηνα

Οχι τροφη 

Αινιγματα,

γαμημενα βγαζουν χειλη και ματια

δεν αρχισαν τα δυσκολα,τα γαμησα

ολοι το νομιζουν'πως μπορουν να ειναι εμπειροι λυτες

διχως  γριφους,σοφιστες διχως.

Παγερα κανεις,

η εποχη ιδια.

Aδειος  μυρισε ξανα ο αερας,

αερας κενος

συνθεση και γεννα

μητρα γεματη ξερναει

ξαναξερναει αδεια βαριδια,

νικησα τη βαρυτητα

μητρα κουφια.

Μανα που ξεχναει.Αερας κενος.

Γη,και πανω της

αερας κενος.

Σκαλοπατια που βαθαινουν αποτομα

κατεβαινω σκαρφαλωνοντας.

Τωρα βουτα!

Επιπλεω σα φθηνο επιπλο στο μουσκεμενο πατωμα

ετσι ηταν ο αερας,ξεχασαμε

αερας κενος,ξεχνιεται μα συνηθιζεται.

Αναπνοη θες?εχω.

Kαυσαεριο φυτρωνει στις χαραμαδες,

καυσιμo ερπετο.

Βραζει,νιωθω ρευστος

θανασιμο υγρο.

Αναπνοη Θες,τη χρειαζεσαι.Πονηρα αναρωτιεμαι...εχω?

Αναφλεξη καιρο πριν.

Χρονια που τρεχουν τυφλα χωρις αφετηρια.

Εκπρυσοκροτηση

ομαδες σε συσπειρωση,συγκρουση.

Παυση,εικονα,νομισμα,φτερωτη μαλακια

αναδυση και συγκροτηση.

Φερνω συγχυση σε φτερνες ανθρωπων,φωνη του κακου στη σιγαση

Αγαπη υπαρχει μονo σα μακρινος ψιθυρος.

Ψευτικοι μεχρι και να φοβηθουν,

σκοτεινοι.Θαμμενοι στο πληθος.Πανε να γαμηθουν

Θαλαμοι παντου και μεσα κρυο κλαμα να φωλιασεις.

Ταιζω τους φοβους ολονων μας,ολοι εσεις,

ειμαι η δυσωδια,ολοι εσεις

ειμαι και ο μυκητας,

μη μου μιλας 

μη με κοιτας δεν θελεις να με μαθεις

σαδιστης,εσεις ολοι ο μονομαχος

ο αερας μου βρωμαει στις ασπιδες,θα αηδιασεις.

Δες τον καθρεφτη σου,εισαι το ιδιο ειδωλο,

ιδιο ψεμα ποναει παλι,

θα πεσεις και θα σπασεις

αποσυνθεση και αντιδραση

σταγονα μαρτυρικη στο κορμι μου

περιττη καθε σταγονα,καθε συσταση

γιατι δεν συστηνομαι,

δεν σε ξερω,ομως ξερω πως σε βαρεθηκα.


Αλμυρος ο ιδρωτας σου
μπορεις το χερι μου να θαυμασεις
δεν στο δινω,σου εξηγω
θα σου χρειαστει στη διψα,
θα το πληγωσεις και θα τ΄αρπαξεις.
Γρηγορες αναπνοες,γρηγορες αποφασεις,
αργα τωρα ειναι,ακομη αργα.
Αργα πινεις'τη διψα της θαλασσας.

Drilona Madhi - Δύο νύχτες στο δάσος, διήγημα

     Ήταν νύχτα, συνέχιζα να τρέχω, έπρεπε να συνεχίσω, δεν ήξερα πόση ώρα έτρεχα, τα βήματά μου ήταν βαριά, η ανάσα μου γρήγορη και ο ιδρώτας μου στο πρόσωπο κρύος.
     Μετά από πολλές ώρες σταμάτησα, έπεσα απότομα στα γόνατα και κάθισα σαν άγαλμα. Έτσι χωρίς να έχω αίσθηση για το τι είχε γίνει· έμεινα σε στάση προσευχής, ώσπου άρχισε να ανατέλλει ο ήλιο. Μόλις είδα τις πρώτες ηλιαχτίδες να βγαίνουν από τα βουνά, αμέσως ο φόβος μου ελαττώθηκε και τη θέση του πήρε η ελπίδα. Τότε έτρεξαν δάκρυα χαράς, γιατί κατάφερα να περάσω μια ολόκληρη νύχτα στο δάσος, στη μέση του πουθενά, μόνη μου. Το σκοτάδι είχε αρχίσει να υποχωρεί και πλέον μπορούσα να δω αυτά που φοβόμουν και να ψάξω για τους γονείς μου. Ήμουν σίγουρη ότι κάπου εκεί κοντά μου θα ήταν και θα με έψαχναν· απλά, εγώ έπρεπε να τους βρω και μάλιστα πριν πέσει το σκοτάδι, γιατί δε θα άντεχα άλλη μια νύχτα μόνη μου σε ένα τέτοιο μέρος.
     Έτσι ξεκίνησα πάλι να περπατάω και κάθε βουνό που έβλεπα πίστευα πως πίσω από αυτό θα βρίσκονταν οι γονείς μου και εγώ το μόνο που έπρεπε να κάνω ήταν να το ανέβω. Ένιωθα τόσο αδύναμη, ήμουν ώρες χωρίς νερό και φαγητό. Στην αρχή αυτό δεν ήταν και τόσο πρόβλημα, όμως όσο περνούσε η ώρα και ο ήλιος ανέβαινε όλο και πιο ψηλά στον ουρανό τόσο πιο έντονη γινόταν η επιθυμία μου για νερό.
     Πριν πλησιάσει το μεσημέρι είχα βρει κάποια χυμώδη φρούτα όπου μου έδιωξαν λίγο τη δίψα και την πείνα. Όλα ήταν τόσο όμορφα, πράσινα και ανθισμένα σα να ήταν εικόνα από παραμύθι. Όλα αυτά όμως μόλις βράδιαζε θα γινόντουσαν τόσο τρομαχτικά και αυτή η σκέψη και μόνο που στριφογύριζε στο μυαλό μου με έκανε να μη σταματήσω να προχωρώ. Ένιωθα σα να ήμουν σε ένα λαβύρινθο από βουνά και όλα μου φαινόντουσαν ίδια, νομίζοντας ότι έκανα κύκλους χωρίς κανένα αποτέλεσμα.
     Ώρες μετά, η μέρα υποχώρησε και έδωσε και πάλι τη θέση της στη νύχτα και εγώ ακόμα δεν είχα καταφέρει τίποτα. Το μόνο που είχα κάνει ήταν να έχω χάσει ακόμα περισσότερο τις δυνάμεις μου και τις ελπίδες μου. Είχε νυχτώσει για τα καλά. Θεέ μου πόσο φοβόμουν! Κάθισα κάτω από ένα δέντρο και τότε ξαφνικά άκουσα σταγόνες βροχής να χτυπάνε δυνατά στα φύλλα των δέντρων. Ο θόρυβος που έκανε η βροχή μέσα στη σιωπή της νύχτας ήταν τρομαχτικός. Κρύωνα πολύ και είχα γίνει μούσκεμα αλλά δε με ένοιαζε γιατί φοβόμουν τόσο που δε σκεφτόμουν το σώμα μου.
     Τότε έκλεισα τα μάτια μου και μαζί με τις σταγόνες της βροχής έπεφταν στο χώμα και τα δάκρυά μου. Κάθε φορά που έκλεινα τα μάτια μου αμέσως μου ερχόταν εκείνη η τρομαχτική εικόνα, εκείνη η εικόνα όπου ξεκίνησαν όλα για να φτάσω τελικά να βρίσκομαι μόνη μου εδώ.
     Μια εικόνα που αρχίζει με τα δυνατά φώτα ενός στρατιωτικού αυτοκινήτου μέσα στη νύχτα στο χωματόδρομο, που ήταν τόσο κοντά στο σημείο που περπατούσαμε εγώ και οι γονείς μου. Όμως η νύχτα δε μας άφησε να το δούμε πριν μας φανερωθεί ξαφνικά. Ήταν σα να εμφανίστηκε από το πουθενά μπροστά μας και πάνω στον πανικό, αυτό που άκουσα ήταν η φωνή του πατέρα μου που έλεγε  << Τρέξτε, τρέξτε γρήγορα θα μας πιάσουν και θα μας γυρίσουν πίσω! >> . Δε θέλαμε να γυρίσουμε στην Αλβανία. Είχαμε τρεις μέρες που περπατούσαμε για να φτάσουμε στην Ελλάδα για ένα καλύτερο μέλλον, όπου ένας γυρισμός θα ήταν ό,τι χειρότερο. Έτσι αρχίσαμε να τρέχουμε και σε κάποια στιγμή έχασα το χέρι της μητέρας μου και την άκουσα να λέει << ακολούθησέ μας>>. Αλλά μετά από αυτό βρέθηκα να είμαι χαμένη και να τρέχω μόνη μου. Δε μου είχε μείνει τίποτα άλλο παρά να τους βρω, δεν ήξερα τον τρόπο αλλά έπρεπε να το κάνω.
     Ο φόβος μου μεγάλωνε όσο η βροχή δυνάμωνε και το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να φέρω στη μνήμη μου όμορφες εικόνες για να μη σκέφτομαι αυτό που μου συνέβαινε. Έκλεισα τα μάτια μου και σκεφτόμουν τις στιγμές που ήμασταν στο σπίτι μας, όλοι μαζί οικογενειακά γύρω από το τραπέζι μας, την τελευταία νύχτα πριν ξεκινήσουμε για την Ελλάδα. Τί όμορφα που ήταν όλα, οι συγγενείς μου, τα ξαδέρφια μου, όλοι μαζί για να μας αποχαιρετήσουν. Τίποτα δεν έλειπε, εγώ μέσα στην άγνοιά μου για το που θα πηγαίναμε ήμουν τόσο ευτυχισμένη.
     Οι όμορφες αναμνήσεις μου τελείωσαν μαζί με τη βροχή και ο χρόνος είχε περάσει και άρχισε να ξημερώνει πάλι. Ήμουν τόσο παγωμένη και βρεγμένη που άρχισα να τρέχω για να ζεσταθώ, δεν ήξερα τι άλλο να κάνω και πεινούσα τόσο πολύ αλλά δεν ήταν κανείς εκεί να με φροντίσει. Όσο και αν περπατούσα, το μόνο που έλεγα συνέχεια δυνατά ήταν << Μαμά, μαμά μου που είσαι? Γιατί μου άφησες το χέρι? Έλα να με κρατήσεις ξανά, είμαι τόσο μόνη μου!>>.
     Μετά από δύο νύχτες και δύο μέρες και για καλή μου τύχη πριν τελειώσει και η δεύτερη μέρα είδα μπροστά μου έναν βοσκό. Άρχισα να πλησιάζω γρήγορα, ένιωσα ότι δεν ήμουν μόνη και πριν καλά καλά φτάσω κοντά του, λιποθύμησα. Αυτό θυμάμαι μόνο. Όταν ξύπνησα, βρισκόμουν σε ένα χωριό, για την ακρίβεια με είχαν μεταφέρει στο μικρό ιατρείο του χωριού. Εκεί είχαν φτάσει την προηγούμενη μέρα οι γονείς μου, οι οποίοι είχαν ειδοποιήσει τις αρχές και όλα τα γύρω χωριά με έψαχναν.
     Όταν άνοιξα τα μάτια μου, οι γονείς μου ήταν εκεί δίπλα μου και έκλαιγαν σιωπηλά. Η μητέρα μου ήταν στο προσκεφάλι μου, μου κρατούσε σφιχτά το χέρι και τη θυμάμαι να μου λέει << Ποτέ, ποτέ ξανά δε θα σου αφήσω το χέρι, κόρη μου!>>.


                                                                      ΤΕΛΟΣ
   

Ormon - Τοίχοι

Καποιοι τοιχοι με χαιδευουν
αλλοι με βλεπουν και με λυπουνται
αλλοι στεναχωριουνται για μενα
για παραδειγμα οι τοιχοι του μπανιου με σιχαινονται


Kαποιοι τοιχοι θελουν να με ξεφορτωθουν
να τους αδειασω τη γωνια
τοιχοι σε φυλακες και στρατοπεδα με διωχνουν μακρια
στα bar με κοροιδευουν και γελανε


Οι τοιχοι στη δουλεια με βαριουνται
στα δοκιμαστηρια με προτιμουν γυμνο
στις κουζινες οι τοιχοι θελουν να με φανε
εξω απ τα κοιμητηρια με φωναζουν


Τοιχοι κυκλοι,μυστηρια κοιτανε
παραλυτοι,αορατοι και θεορατοι
τριγωνοι,γυαλινοι,σπασμενοι εγκλωβισμενοι
τοιχοι αφηνιασμενοι για πηδημα

Τρικαλινός - Σαν θα με βρεις

Κείνη τη μέρα που θα με ψάξεις,

Συ, μαύρε κακέ, της μοίρας κακορίζικε...

Τις βλέβες μου ξέσκισε καλά·

Και απ’ το μεδούλι μέσα βγες,

-ανυπόφορος που είσαι τόσα χρόνια-

Και τρώε με...

Το πρόσωπό σου στο δικό μου βάλε.

Μα αν νομίζεις θα με πονάς, γελάστηκες!

         Γιατί κάποιοι από τον κόσμο σου, ή απ’ τον δικό μου,

ξέρω πως με θυμούνται·

                                                             Και η θύμησίς μου αγάπη είναι· αιώνια...

Charles Bukowski - Factorum

“If you're going to try, go all the way. Otherwise, don't even start. This could mean losing girlfriends, wives, relatives and maybe even your mind. It could mean not eating for three or four days. It could mean freezing on a park bench. It could mean jail. It could mean derision. It could mean mockery--isolation. Isolation is the gift. All the others are a test of your endurance, of how much you really want to do it. And, you'll do it, despite rejection and the worst odds. And it will be better than anything else you can imagine. If you're going to try, go all the way. There is no other feeling like that. You will be alone with the gods, and the nights will flame with fire. You will ride life straight to perfect laughter. It's the only good fight there is.” 

Βρόντο - Πέχλες και μπούστηδες

Γαμημένοι!

Ποιος θα φέρει ποιον στα μέτρα του?

Εγώ εσάς ή εσείς εμένα?  Ή κανείς κανέναν?

Αυτοί που προσπαθούν να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους

περπατώντας πάνω στα σκατά σας, τους λέτε πέχλες.

Αυτοί που ερωτεύονται ελεύθερα, αυθόρμητα

τους λέτε μπούστηδες και τους απαγορεύετε.

Ο εγωισμός σας δε θα με καρκινιάσει.

Όσο άρρωστοι και να είστε δε με κολλάτε.

Οι άνθρωποι δεν είναι χρήμα ρε μαλάκες.

Δεν είναι ένα αμάξι, ένα σκέτο ρούχο ή δέκα μεντεσέδες.

Δεν είναι ιδιοκτησία σας ρε, σαν αυτή που πουλάτε και αγοράζετε

κάθε μέρα από τις 6 το πρωί μέχρι την κάσα σας.

Δε θα σας πω τι είναι ο άνθρωπος κι ο έρωτας, γιατί δεν το χωράει το γαμοκεφάλι σας.

Χίλιες φορές πέχλα και μπούστης παρά μια σάπια φόρμα της κοινωνίας σας.

Και γουστάρω!

Γιατί βγάζω γούστα με τους ανθρώπους

και δεν απαιτώ τίποτα παραπάνω απ’ ό,τι θέλουνε να δώσουν.

Κάθε άνθρωπος και μια φυλακή, που εγκλωβίζει τους ανθρώπους του

με κανόνες, περιορισμούς και τη ζήλεια σα μαστίγιο πάνω στην ελεύθερη έκφραση.

Δε μπορείτε ούτε να επιβάλετε, ούτε να απαιτείτε τη φιλία, τον έρωτα, τη συντροφικότητα.

Αυτά απλά συμβαίνουν.

Ξεκολλήστε και ζήστε σαν άνθρωποι, όχι σα μαλάκες.

Άντε γεια, το μπούλο. Πάω να φύγω.

Charile Chaplin-The Great Dictator(Greek Subs)

Βασικά σας προτείνω να τη δείτε ολόκληρη την ταινία.
Έχει πολύ γέλιο, συμβολισμούς και μηνύματα που τα 'χουμε ξεχάσει σήμερα.
Ξέρω ότι προτιμάτε οι περισσότεροι ταινίες bluray με τον μπεν στιλερ και τον ανταμ σαντλερ
αλλά ρίξτε της μια ματιά να γελάσει το χειλάκι σας.

Ξύλινα Αισθήματα - Στον τεκέ των χαμένων ποιητών

Τρικαλινός - Μακαρισμός

 Κακός, κι όμως γνέφει· Κουτός, μα σα να σκέφτεται·

ψεύτικη έρχεται η ανθρωπιά τους και τον χτυπά.

Με έναν οίκτο υπεροπτικό. Με μια συμπόνια βρώμικη.

Ψηλός, κι όμως γέρνει·  Όρθιος, μα σα να κείτεται·

μανιασμένη έρχεται η ανάσα τους· και τον ξυπνά.

Και μια κραυγή από μώλωπες, φέρει μαζί της.

Ανθρώπων προς άνθρωπο, βλάσφημες ματιές.

Καν’ τον να δακρύσει, εσύ χρόνε· χρόνια τώρα δαύτο προσπαθείς·

καν’ τον να πονέσει εσύ πόνε· και αν δεν πονέσει,

εσύ είσαι ο νικητής...

Κρυφάκουσε ο δύσμοιρος τη λογική των -αυτή

τη για ζώα ταιριαστή- και έκλαψε.

Καβάλησε ο καψερός την τύχη του,

κι απάνω της, με σπαραγμούς· ψόφησε.

Μακάριοι οι έχοντες έναν κόσμο στα πόδια τους!

                                                            Μακάριοι οι τρελοί...

Βρόντο - Ημερολόγιο

Ο γείτονας χθες κρεμάστηκε.

Η σύντροφός του ούρλιαζε.

Προχθές μαζέψανε τον πατέρα μου μέσα στη νύχτα κάτι σκλάβοι.

Σήμερα είναι στη φυλακή.

Ένας εκβιαστής αριθμός τηλεφώνου καλεί όλη την ώρα και ζητιανεύει λεφτά.

Θα πάρει το σπίτι μου. Ή τ' αρχίδια μου.

Στις 26 έχει δικαστήριο. 

Οι φασίστες από το νοσοκομείο μελανιασμένοι, ζητάνε τη φυλάκιση των αγωνιστών. 

Κάποιοι κόλακες της δουλείας μιλάνε για ανάπτυξη της ψευτιάς.

Μυρίζει βενζίνη.
Δε ξέρω ακόμα αν είναι τα πετρέλαια των Γερμανών. Ή τα χέρια των εξεγερμένων.

Εσύ άναψε ένα μπάφο.
Βάλε μουσική στο μπαλκόνι και το τάπερ της μαμάς στο τραπέζι και πες τί ωραία που ζω.
Κι εσύ, βρες μια πολυκατοικία με πλατιά είσοδο και να κόβει από τον παγομένο αέρα.
Άπλωσε τον υπνόσακο, καβάτζωσε το βιος σου και πες εδώ χάμω θα κοιμηθώ και σήμερα γαμώ το Χριστό.

Η αλληλεγγύη από τους πολλούς είναι μαστουρωμένο κλαψομούνιασμα.
Η αλληλεγγύη από τους λίγους είναι φωνές που σπάνε τζαμαρίες, 
ζεστό φαί και αυπνία, αγναντεύοντας τη νύχτα κάγκελα.
Η αλληλεγγύη από τον έναν είναι κρυφή.

Μου κάναν προξενιό με την Ελευθερία, με δώρο χειροπέδες.
Τη χωρίζω. Τέτοια ελευθερία δεν τη θέλω.

Η υποταγή είναι επιτακτική, λένε.
Η εξέγερση είναι σημασίας ζωτικής, λέω.

Ξυπνάτε.

Literal X Tou kratous

Βρόντο - Στην αναζήτηση της χαμένης ύπαρξής μου.

Στην αναζήτηση της χαμένης ύπαρξής μου.

Στην καθιέρωση της αστάθειας της ζωής μου.

Στο δεδομένο ότι οι πιθανότητες καταργούνται από το απίθανο.

Στη μαγεία μιας αναπνοής και στη θεοποίηση ενός υπονόμου.

Στα χειροκροτήματα των βλαμμένων και στα γιουχαΐσματα των ηλίθιων.

Στα φλεγόμενα ρεύματα της γης και στις αναθυμιάσεις του πετρελαίου.

Στην ηδονή της ανατολής και στο τελευταίο φως από το φυτίλι.

Στο ξεγύμνωμα ενός μικρού παιδιού και στο καμουφλάζ του γραβατομένου.

Στους υποχρεωτικούς δυνάστες και στους ανελεύθερους απελευθερωτές.

Στη γήτευση μιας απογοήτευσης και στη θυσία ενός ενθουσιασμού.

Στον παρορμητικό καταρράκτη και στη σμίλευση των βράχων.

Στο κόνιο και στο νέκταρ, στην κονιορτοποίηση δαιμόνων και θεών.

Στην πλύση του μυαλού, στην πλάση του θεού.

Στον παράδεισο της ανομίας και στην κόλαση των νόμων.

Στην αγάπη, στο μίσος, στην ευτυχία, στη δυστυχία.

Στη σωματική εξυγίανση του πνεύματος, στον εξευγενισμό του σώματος  από το πνεύμα. 

Κομφούκιος

Τρεις είναι οι δρόμοι προς τη σύνεση: ο δρόμος σκέψης ο πιο ευγενικός, ο δρόμος μίμησης ο πιο εύκολος, ο δρόμος εμπειρίας ο πιο δύσκολος.

Τρικαλινός - Όπως θέλησε

Κάτι τα σπλάχνα του κατατρώγει·

Και τη φωνή του αδυνατίζει.

Μα αν δεν είναι έργο ανθρώπου ή θεού,

Έργο δικό του θα ‘ναι.

Έτσι όμως θέλησε να ζήσει...

Ανάγκη αν είχε και των δυο·

Κανέναν τους δεν επίστεψε.

Και όσους κόσμους έχτισε, κατέστρεψε.

Έτσι όμως θέλησε να ζήσει...

Τρικλοποδιάς - Τρέλα είναι

Τρέλα είναι .

Τρέλα είναι να κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέπτη και να αναρωτιέσαι αν αυτός που βλέπεις είναι ο εαυτός σου.

Τρέλα είναι να προσπαθείς να κολάσεις το μυαλό των άλλων μόνο και μόνο για να τραβήξεις την προσοχή τους και ύστερα να αδιαφορήσεις.

Τρέλα είναι να συμπάσχεις σε ένα στάδιο εξέλιξης της νόησης ώστε να κατασκευάζεις εξελιγμένες μηχανές.

Τρέλα είναι να είσαι καθαρός και να νιώθεις πολλές φορές βρώμικος φαντασμένος μήπως η βρωμιά των γύρω είναι τώρα αγγιγμένη στο μυαλό σου και επηρεάζει την δικιά σου καθαρή νόηση.

Τρέλα είναι να συμβάλεις σε ένα έργο που δημιουργεί αυταπάτες και στον κόσμο αφήνει μόνο αναπάντητες για πάντα αμφιβολίες.

Τρέλα είναι να φαντάζεσαι ότι είσαι πιγκουίνος και στο τέλος έτσι απλά να το πιστεύεις.

Τρέλα είναι να χαθείς μες το σκοτάδι μόνος σου σε ένα δάσος που για πρώτη σου φορά το περπατάς . Ή Λογική των Ζώων.

Τρέλα είναι να συμπάσχεις στην απέχθεια των γύρω σου σαν να σου αρέσει να απολαμβάνεις την κακία.

Τρέλα είναι να νιώθεις πως η τρέλα σου είναι λογική ενώ είναι απλά ένα κομμάτι νόησης με αρκετή παραμόρφωση.

Λογική είναι να απέχεις από οποιαδήποτε επαφή με την πραγματικότητα που παρουσιάζεται με την μορφή τσιμέντου και ηλεκτρονικής και ηλεκτρικής ευτυχίας.

Τρέλα είναι να πεις κάποιον τρελό όταν αυτά που ξεστομίζει τυγχάνουν την απόλυτη ροή μιας ενεργειακά δομημένης σκέψης ώστε να σε φτάσει απλά στα άκρα της δικής σου σκέψης μόνο και μόνο για να δεις αν από κει βλέπεις γκρεμό η μια συνέχεια.

Τρέλα είναι να νομίζεις πως όλοι σε υποστηρίζουνε όταν όλοι γύρω σου κοιτάνε να υποστηρίξουνε μονάχα τη δική τους άποψη και ως εκεί φαίνεται να φτάνει ο σκοπός τους.

Τρέλα είναι να ομιλάς με τους πιθήκους και τα ζώα τα υπόλοιπα σαν αυτά να σε καταλαβαίνουνε καλύτερα από τους ίδιους τους ανθρώπους. Ή Λογική των Ζώων .

Τρέλα είναι να νομίζεις πως αν η Λογική σου σταματήσει θα υποστείς εγκεφαλική αποδιοργάνωση και θα πάψεις να έχεις συνειδητή επαφή με το περιβάλλον.

Τρέλα είναι να σκοτώνεις κάθε τι καλό που εμφανίζεται μπροστά σου ως συναίσθημα μόνο και μόνο γιατί φοβάσαι να αποδεχτείς ότι μπορεί να αγγίξει την πιο λεπτή σου ευαισθησία.

Τρέλα είναι να συνεχίζεις να πιστεύεις σε κάτι που κανένας άλλος δεν πιστεύει αλλά είσαι σίγουρος ότι αυτό που πιστεύεις εσύ είναι και το αληθές . Ή Αυθεντική Λογική .

Τρέλα είναι να νομίζεις πως εκεί που αρχίζει η λογική σταματάει η τρέλα και εκεί που αρχίζει η τρέλα σταματάει η λογική.

Τρέλα είναι να απέχεις από οποιαδήποτε εγκεφαλική ενημέρωση για το πώς πραγματικά συνέρχεται ο ανθρώπινος νους από πνευματικές αποτυχίες.

Τρέλα είναι να αγαπάς τον άλλον όταν αυτός επιθυμεί να πράξει για κακό σου. Ή Ανώτερη Λογική .

Τρέλα είναι να κοιτάζεις ουρανό και να φαντάζεσαι ότι αυτό κάπου τελειώνει και ότι από πίσω κρύβεται κρυμμένος ο Θεός.

Τρέλα είναι να απέχεις από την εξευγένιση του πνεύματος με μια προσπάθεια αποφυγής της ειλικρίνειας στον ίδιο σου τον εαυτό.

Τρέλα είναι να νομίζεις πως το ηλιοβασίλεμα στιγματίζει το χρόνο ενώ απλά η Γη περιστρέφεται αιώνια

Τρέλα είναι να αποξενώνεσαι από τον ίδιο σου τον εαυτό και να καταφεύγεις να κατανοήσεις τους άλλους όταν απέχεις από την κατανόηση του δικού σου είναι.

Τρέλα είναι να καλωσορίζεις την αλλαγή χωρίς να έχεις προσέξει και παρατηρήσει τι είναι αυτό που πραγματικά αλλάζει και απλά δέχεσαι , μόνο και μόνο γιατί χρειάζεσαι αλλαγή.

Τρέλα είναι να νομίζεις ότι επειδή η ψυχή σου είναι αγνή κάποιος θα ρθει να σε πείσει ότι πίσω από την αγνότητα αυτή βρίσκεται μίσος και απέχθεια.

Τρέλα είναι να επανέρχεσαι σε ένα στάδιο ακριβώς εκεί που άρχισες να σκέφτεσαι κάτι για να αποδιοργανώσεις μια συνέχεια της δικιάς σου νόησης ώστε να προκληθεί αυθόρμητη σκέψη .

Τρέλα είναι να καταλαβαίνεις απολύτως αυτά που γράφω τώρα κι όμως να μην έχεις παραδεχτεί τίποτε από όλα εκείνα που ταιριάζουν στον δικό σου χαρακτήρα

Τρέλα είναι να ζητάς συγγνώμη από σένα όταν αυτό που έκανες σε ωφέλησε προς το καλύτερο.

Τρέλα είναι να φαντάζεσαι πως τα διεστραμμένα μυαλά είναι που πράττουν τον κανόνα και έτσι απλά να το αποδέχεσαι χωρίς να αντιδράς.

Τρέλα είναι να καθηλώνεσαι και να βλέπεις τηλεόραση χωρίς να θέλεις να την κοιτάξεις απλά γιατί σου έχει γίνει συνήθεια να σου αρέσει να λαμβάνεις ηλεκτρομαγνητική ενέργεια.

Τρέλα είναι να αντικρίζεις τη Λογική σαν ένα σωτήριο μέσο ικανοποίησης της επικοινωνίας χωρίς να δίνεις σημασία στα αισθήματα σου παρά μόνο στα λόγια που τα περιγράφουν.

Τρέλα είναι να νιώθεις τρελός σε μία κοινωνία τρελών όταν γνωρίζεις ότι είσαι λογικός και αν συνεργαστείς μαζί τους θα μετατραπείς κι εσύ ο ίδιος σε ένα τρελό παρασκεύασμα μιας απάνθρωπης πορείας της ανθρώπινης ιστορίας.

Τρέλα είναι να κατέχεις την αγάπη σαν να ήταν τρόπαιο γαλήνης κι εξημέρωσης και να ξεχνάς ότι μοιράζεται χωρίς όρους, χωρίς να χρειάζεται καν να το σκεφτείς για να το κάνεις.

Τρέλα είναι να αντικρίζεις τα δικά σου λόγια και να αποδέχεσαι ότι αυτά που λες είναι οπωσδήποτε τα πιο λογικά πράγματα που ποτέ κανένας έχει εκφράσει μόνο και μόνο γιατί νιώθεις μοναξιά.

Τρέλα είναι να κοιτάς από την άλλη όταν αρχίζεις πραγματικά να επικοινωνείς χωρίς λόγια αλλά με ματιές του σώματος με κάποιον.

Τρέλα είναι να νομίζεις πως η τρέλα πάει στα βουνά όταν πάει στα μυαλά των ανθρώπων στην πόλη του τσιμέντου.

Τρέλα είναι να υπάρχεις εσύ κι εγώ χωρίς να μπορούμε να καταλάβουμε πώς όλα αρχικά ξεκίνησαν.

Τρέλα είναι να νομίζεις ότι η αλεπού είναι πιο πονηρή από τον άνθρωπο.

Τρέλα είναι να θαυμάζεις πως δύο παιδιά μαλώνουν μόνο και μόνο γιατί εσύ φταις που μαλώνουν.

Τρέλα είναι να αντικρίζεις λογική και να συμπάσχεις με την πάρτη σου που ήρθε η ικανοποίηση μιας λεκτικής επεξεργασίας που θα ανακουφίσει τα έντονα αισθήματα σου.

Τρέλα είναι να συμμετέχεις σε μια βλακώδη επεξεργασία σκέψης μόνο και μόνο για να δεις αν καταλαβαίνεις το χωρίς νόημα , το ανόητο.

Τρέλα είναι να μοιάζεις λογικός όταν όλοι γύρω σου είναι τρελοί και κανείς δεν αποδέχεται την σημασία της ερμηνείας της έντονης αγάπης σαν μία μορφή εξημερωτικής αλλαγής συμπεριφοράς προς τον συνάνθρωπό σου .

Τρέλα είναι να θες να κατουρήσεις και να μη βρίσκεις μέρος κάπου για να κατουρήσεις.

Τρέλα είναι.

Πάβλο Νερούδα - Να σωπαίνεις

Τώρα θα μετρήσουμε δώδεκα
και θα μείνουμε όλοι ακίνητοι.

Για μια φορά πάνω στη γη
ας μη μιλήσουμε σε καμιά γλώσσα,
για ένα δευτερόλεπτο ας σταθούμε,
ας μη σαλέψουμε τόσο τα χέρια.

Θα ήταν ένα λεπτό εξαίσιο,
δίχως βιάση, δίχως ατμομηχανές,
όλοι θα 'μασταν μαζί,
σε στιγμιαία ανησυχία.

Οι ψαράδες της κρύας θάλασσας
δε θα κάναν κακό στις φάλαινες
και ο δουλευτής του αλατιού
θα κοίταζε τα σκασμένα του χέρια.

Αυτοί που ετοιμάζουν πόλεμους πράσινους,
πόλεμους αερίων, πόλεμους πυρός,
νίκες δίχως επιζώντες,
θα φορούσαν ένα σεμνό ρούχο
και θα βάδιζαν με τους αδερφούς τους
στη σκιά χωρίς να κάνουν τίποτα.

Ας μη συγχέουν αυτό που θέλω
με την οριστική αδράνεια:
ζωή είναι μονάχα αυτό που γίνεται,
δεν έχω τίποτα να κάνω με το θάνατο.

Αν δε μπορέσουμε να ομοφωνήσουμε
κινώντας τόσο τις ζωές μας,
ίσως με το να μην κάνουμε τίποτα για μια φορά,
ίσως μια μεγάλη σιωπή να μπορεί
να διακόψει τούτη τη θλίψη,
τούτο το να μην καταλαβαινόμαστε ποτέ,
το να φοβεριζόμαστε με το θάνατο.
Ίσως η γη μάς δώσει ένα μάθημα
όταν ενώ το παν φαίνεται νεκρό,
σε λίγο το παν να 'ναι ζωντανό.

Τώρα θα μετρήσω ως το δώδεκα
κι εσύ σωπαίνεις κι εγώ πηγαίνω.

Dead Mic - Katw Panw feat. Sparky-T (paranoia crew)

Τρικλοποδιάς - Μόνο μαγάπη και ξήπνημα ζωής μες τη δικιά μου φύση

Τριάντα αργύρια το πούλησα το καρφί που κάρφωσε το αίμα μου . Αλλά δε μάσησα , την πήρα την ψυχή μου πίσω . Γιατί γουστάρω .! Άμα πάρεις την καρδιά του αλλουνού και την κρατήσεις μες τα χέρια σου ζεστή κι αυτός δεν έρθει να την πάρει πρέπει να του τη δώσεις πίσω . Αλλά αν έρθει και την πάρει και μαζί με τη δικιά του πάρει και τη δικιά σου την ψυχή τότε είναι που θα πας να του την πάρεις . Μέχρι πριν καλά κρατούσες τη δικιά του την ψυχή σ ένα σακούλι μεταξένιο μαγικό και δεν την έδινες . Ήθελες να κρατήσεις έστω λιγάκι αίμα . Κι όταν ερχόταν και σου έκλεβε λίγο λίγο την ψυχή του που χες κλέψει απ αυτόν εσένα λιγούρα σ έπιανε κι ήθελες να ρουφάς μέσα στο μαγικό σακούλι δυό φορές από αυτό που δίκαια είχε πάρει . Ήταν δικό του  . Και τρεφόσουνα με αίμα σα βαμπίρ  . Κι όταν την πήρε πίσω την ψυχή του , ολόκληρη και ολοκληρωμένη , σαν εκδίκηση για το αίμα που χες πιεί πήρε και την δικιά σου πίσω , ολόκληρη . Και τότε πήγες  . Δεν σταμάτησες  . Δεν άντεξες . Κι όταν τον είδες σε ένα βλέφαρο βρήκες την πρώτη ευκαρία πέφτοντας πάνω του , σαν κατά λάθος , για να παρεις την ψυχή σου πίσω . Ήθελες μονάχα αυτό . Κι αυτός στην έδωσε σε μια ματιά , σε ένα βλέφαρο , σε ένα άγγιγμα χωρίς να το σκεφτεί . Και πάρτην πίσω . Και στην δίνω καθαρή . Γιατί είναι και η δικιά μου καθαρή και πεντακάθαρη . Τέρμα τα μάγια . Οι ντροπές . Τέρμα τα δίκαια κι άδικα και οι ανταλλαγές ψυχών . Όλα αυτά ? Βαρέθηκα .Κουράστηκα τώρα πια και θέλω να ξεκουραστώ . Απλά κι ωραία . Χωρίς μίσος . Χωρίς τίποτα . Μόνο μαγάπη και ξήπνημα ζωής μες τη δικιά μου φύση . Δεν μου την ξαναπαίρνεις πια , εσύ κι ούτε κανένας . Γιατί ησύχασα . Είναι ωραίο να χεις την ψυχή σου πίσω  . Να σαι σπίτι σου  , να απολαμβάνεις . Καθαρά . Και η ψυχή μου διαρκεί πάρα πολύ . Αιώνες είναι οι αμέτρητες στιγμές που χω να ζήσω . Χαίρομαι και για κάτι άλλο . Που χεις εσύ , την ψυχούλα σου ολόκληρη σε σένα πίσω . Να την έχεις για δικιά σου για να νιώθεις ασφαλής . Θέλω και γω το ίδιο και για μένα . Με μένα θα αράξω  , Με μένα θα γουστάρω . Κι όποιος γουστάρει με τον κόσμο μου ας έρθει  , αλλά δε θα υπνωτιστώ , μην προσπαθήσεις να με υπνωτίσεις . Δε γουστάρω . Παρέα θέλω απλά

Βρόντο - Χαμένα ένστικτα

Το θέμα είναι ότι ο άνθρωπος έχει χάσει τα ένστικτά του.

Θα χέσει όπου βρει. Αν πεινάσει θα ζητιανέψει, αν χαρμανιάσει από γαμίσι θα πάει σε μπουρδέλο, αν κινδυνέψει θα πανικοβληθεί.

Τα ζώα μπορεί να μη γελάνε σε αντίθεση με μας (άμα θέλουν βέβαια κουνάνε και την ουρά τους μες στη χαρά), αλλά έχουν το βλέμμα της ψυχραιμίας και της υπομονής, που σ’ εμάς εκλείπει.

Την ώρα που εμείς κάθε καλοκαίρι θα γεμίσουμε τις παραλίες με σκατά, τα γατιά από το πρώτο χέσιμο της ζωής τους θα τα θάψουν, όσο καλύτερα μπορούν.

Την ώρα που εμείς αν πεινάσουμε θα ζητιανέψουμε, τα ζώα θα σκαρφιστούν παγίδες και κυνήγια.

Την ώρα που εμείς, για να γαμήσουμε θα δώσουμε ένα 50ευρω σ’ ένα μπουρδέλο ή σ’ ένα μπαρ, τα ζώα θα προκαλούν, θα φλερτάρουν και θα μάχονται για τον έρωτα.

Αν κινδυνέψουμε θα χάσουμε τη γη κάτω από τα πόδια μας, σε αντίθεση με τα ζώα, που με βάση τις ικανότητες τους θα παλέψουν να σωθούν.

Η διαφορά μας με τα υπόλοιπα ζώα είναι, ότι αυτά ό,τι έχουν το κατακτούν από τις διδαχές της αγέλης τους ή το έχουν έμφυτο, ενώ εμείς απλά περιμένουμε με την παλάμη ανοιχτή.

Και στα ζώα υπάρχει εξουσία και σ’ εμάς υπάρχει εξουσία.

Αυτά όμως έχουν πραγματική ευθύνη για την αγέλη τους  και η εξουσία έχει να κάνει με τον τρόπο που αυτοοργανώνουν τη ζωή τους.

Τη δικιά μας την εξουσία την κάνουμε δώρο σε κανίβαλους, εκμεταλεύοντάς τη με τον χειρότερο τρόπο. Μας δηλητηριάζουν το μυαλό. Μας κάνουν να νιώθουμε ανήμποροι, αδύναμοι μακριά τους. Μας ταΐζουν και μας ποτίζουν ό,τι θέλουν αυτοί.

Εν τέλει μας αποπροσανατολίζουν από τη φύση μας και η αυτογνωσία μας διαμορφώνεται με βάση τις εντολές 10  <<ανθρώπων>>.

Βρόντο - Αστείρευτη στειρότητα έμπνευσης

Το μυαλό μου έχει θολώσει

Το θέλω μου έχει κολώσει

Το φαγητό μ’ έχει ταπεινώσει

Η ισχύς εν τη ενώσει είναι ένα ψέμα πριν την πτώση.

Στον ύπνο μου στριφογυρνάω

Στον ξύπνιο μου γερνάω

Πετάω τα σκεπάσματα

Ο ιδρώτας μου στεγνώνει με δύο άσματα

Τρέχω, εγκλωβίζομαι

Περπατώ, στροβιλίζομαι

Τι χρειάζεται?

Ένα κλάμα πριν το θράσος. Μετά μια κραυγή μέσα στο δάσος.

Σωστό. Λάθος. Σωστό. Λάθος. Σωστό. Λάθος. Σωστό. Λάθος.

Πφφφφ από πού κι ως που?

Μέσα σε μπουντρούμια έμποροι πελάτες εμπορεύματα

Πολιτικοί λαοί και νομοσχέδια.

Ρεζιλίκι? Αναγνώριση? Ή απλά ενδιαφέρουσα αδιαφορία?

Σα δίχτυα μέσα στη θάλασσα οι απόψεις πνίγουν πλαστές διχασμένες προσωπικότητες

Θα ξεφύγεις? Θα καταφύγεις? Θα αποφύγεις? Θα φύγεις?

Από τι?            Σε τι?                     Τι?                        Που?

Δεν έχω εγωισμό? Έχω. Έναν. Να μείνω εγωιστικά απαθής προς κάθε εγωιστή.

Έχω ένα όνομα. Ζήσης. Άλλοι με βαφτίσανε έτσι. Μα Θέλουνε όντως να ζήσω?

Εγωιστές.

Boog Brown feat. Kam Moye - Friends Like These (Prod. by Apollo Brown)

A child-soldier's story TEI of Athens

Thaumatrope, the 2 sides of life TEI of Athens

Last tree standing TEI of Athens

1,2 Million Children TEI of Athens

Σαρλ Μπωντλαίρ (Charles Baudelaire) - Οι Λιτανείες Του Σατανά

Εσύ, ο πιο σοφός κι ο πιο ωραίος απ' τους αγγέλους,
Θεέ προδομένε από τη μοίρα και στερημένε από επαίνους,

Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!

Ω Πρίγκηπα της εξορίας που σ' αδίκησαν
Και που, νικημένος, πάντα ορθώνεσαι πιο δυνατός,

Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!

Εσύ που, όλα τα ξέρεις, μεγάλε βασιλιά των υπόγειων κόσμων,
Οικείε θεραπευτή για τις ανθρώπινες αγωνίες,

Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!

Εσύ, ακόμη και στους λεπρούς, στους καταραμένους παρίες,
Διδάσκεις με την αγάπη τη γεύση του Παραδείσου,

Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!

Ω Εσύ, που με τη Θανή, τη γριά και δυνατή ερωμένη,
Γέννησες την ελπίδα, μια γοητευτική τρελή,

Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!

Εσύ που δίνεις στον προγραμμένο το βλέμμα αυτό το γαλήνιο κι υψηλό
Που καταδικάζει έναν ολόκληρο λαό γύρω απ' το ικρίωμα

Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!

Εσύ που ξέρεις σε ποιες γωνιές των φθονερών γαιών
Ο Θεός ζηλότυπος έκρυψε τα πολύτιμα πετράδια,

Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!

Εσύ που το διορατικό σου βλέμμα αναγνωρίζει τις βαθιές σκευοθήκες
Όπου κοιμάται θαμμένο το πλήθος των μετάλλων,

Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!

Εσύ που το πλατύ σου χέρι κρύβει τα βάραθρα
Στον υπνοβάτη που πλανιέται στων κτηρίων την άκρη,

Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!

Εσύ που μαγικά πραύνεις τα γέρικα κόκαλα
Του αργοπορημένου μέθυσου πατημένου από τ' άλογα,

Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!

Εσύ που για να παρηγορήσεις τον ευπαθή άνθρωπο που πάσχει
Μας έμαθες ν' ανακατεύουμε το νίτρο με το θειάφι,

Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!

Εσύ που βάζεις το στίγμα σου, ω εύστροφε συνένοχε,
Πάνω στο μέτωπο του ανελέητου και κακού Κροίσου,

Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!

Εσύ που βάζεις μες στα μάτια και μες στην καρδιά των κοριτσιών
Τη λατρεία της πληγής και την αγάπη των κουρελιών,

Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!

Στήριγμα των εξόριστων, φως των εφευρετών,
Εξομολογητή των κρεμασμένων και των συνωμοτών,

Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!

Πατέρα θετέ. εκείνων που μες στη μαύρη του οργή
Κυνήγησε από τον παράδεισο της γης, ο Πατέρας Θεός,

Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!


ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Δόξα και τιμή σε σένα, Σατανά
Στα ύψη τ' Ουρανού,
Και μες στης κόλασης τα βάθη,
Εκεί βασίλεψες, εκεί νικημένος,
Ονειρεύεσαι μες στη σιωπή!
Κάνε κάποια μέρα κι η ψυχή μου,
Κάτω από το Δέντρο της γνώσης,
Κοντά σου τον ησυχασμό να βρει,
Την ώρα που πάνω στο μέτωπό σου
Τα κλαδιά του θ' απλωθούν
Σαν καινούριος Βωμός!

Vrodo - Ακατάστατη κατάσταση (ormovrontia 2013)

Ormon city-Σύμπαν

KOSOS - Βολιώτικο

Ευαρεστηθείτε Κανάγιες(dust2dust) - Σκοτεινες παραγωγες

Βρόντο - Ο φόβος του ελεύθερου έρωτα.

Ο φόβος του ελεύθερου έρωτα.

Ο φόβος της θρησκείας,

της βρωμιάς και της ενοχής,

της μόλυνσης και της αρρώστιας.

Κάναμε εχθρό μας το μικρόβιο και

γίναμε φιλάσθενοι στη ζωή και στον έρωτα.

Ή μήπως έτσι μας μάθανε? Μας δηλητηριάσανε

με την υποτακτική, υγιεινή,  γαμήλια ασφάλεια 

και μας φαρμακώσανε με τον φόβο της θανάσιμης ελεύθερης σχέσης.

Ποιο άλλο είδος στον πλανήτη φοράει καπότα?

Ο υγιής ζει κάθε στιγμή και λεπτό ελεύθερα, γυμνός από ψέματα.

Βρόντο - Η υποκρισία στην εξουσία

Η υποκρισία στην εξουσία.

Ζυγίζω 85 κιλά, αλλά αυτή τη στιγμή δε με σηκώνει ούτε γερανός.

Και δεν είναι το φαγητό. Ούτε το αλκοόλ. Είμαι νηστικός και νηφάλιος.

Έχω βάρος στην ψυχή μου.

Οριοθετημένες επιθυμίες. Θεσπισμένες αξίες από ανόητους νοήμονες  της διαστρεβλωμένης ανθρώπινης φύσης.

Οι άνθρωποι έγιναν χωράφια και ανήκουν σε ανθρώπους.

Πώς θα γίνει το χωράφι μου, χωράφι μας?

Πως θα γίνει να χτίσω το σπιτικό σου κι εσύ το δικό μου?

Πώς θα γίνει να κοπιάσω για να γεμίσει το στομάχι σου με αγνή τροφή?

Πώς θα γίνει να περνάμε τις βραδιές μας με ιδρώτα χωρίς καχυποψία?

Οι άνθρωποι αγαπάνε με μίσος και μένουν μισοί από αγάπη.

Επειδή κάθε φορά που ξεφεύγουμε από τη νηφαλιότητα, αντικρίζω τον κόσμο να εκφράζεται ελεύθερα, να χορεύει, να γλεντάει, να κλαίει από ψυχής, να μιλάει από καρδιάς και να γελάει αυθόρμητα.

Επειδή όταν με το καλό επιστρέφουμε στη νηφαλιότητα, αντικρίζω ντροπή.

Βλέμματα με απωθημένα και υποκριτικά μετανιωμένα.

Βλέμματα αγχωμένα, που πάνω στην αγωνία τους περνάνε το στήριγμα για παγίδα και την παγίδα για στήριγμα, ψάχνοντας αδύναμοι την επόμενη ευκαιρία να ξεσκάσουν.

Να ξεσκάσουν από τον εαυτό τους. Από τη φυλακή που κλειδαμπάρωσαν το εγώ τους,

με τον γίγαντα εγωισμό, σαν αστακός με αυτοκτονικά σύνδρομα, να τρώει αργά το σώμα το δικό του.

Βλέμματα που αποζητάνε να αποδράσουν από χαριστικές, ψεύτικες υποσχέσεις σαν κοσμήματα απατημένης  γυναίκας, με μόνο άγχος τη διαφυγή από τα πλοκάμια των πρέπει , της ασφυκτικής ζηλοτυπίας και της φθίνουσας πορείας της προσωπικής παρακμής.

Τα κοινά ενδιαφέροντα των ανθρώπων, ας ήταν κοινές ελευθερίες.

Τώρα τα κοινά ενδιαφέροντα είναι κοινές αρρώστιες της ψυχής.

Όπου κουτσοβολευτούμε ρίχνουμε άγκυρα και  σκουριάζουμε μέχρι να έρθει ένα κύμα να μας ταρακουνήσει και να μας στείλει σ’ έναν καινούριο τόπο ή στον μαύρο βυθό.

Βρόντο - Δε θα πιάσω το όπλο

Δε θα πιάσω το όπλο, που στο αίμα κυλάει ανθρώπους απλούς.

Δε θα πιάσω το όπλο, που υποτάσσει σε μια βραδιά λαούς.

Δε θα πιάσω το όπλο, που καυλώνει στρατιωτικούς.

Δε θα πιάσω το όπλο, για να κερδίσω μπράβο και βαθμούς.

Δε θα πιάσω το όπλο, διαλέγω να ‘μαι με τους ειρηνικούς.

Δε θα πιάσω το όπλο, για την ικανοποίηση πολεμοχαρών ανθρώπων.

Δε θα πιάσω το όπλο, για την υποστήριξη συνόρων και συμφερόντων.

Δε θα πιάσω το όπλο, είμαι λάτρης όλων των όντων.

Δε θα πιάσω το όπλο, που μυρίζει μούχλα νεκρού σώματος.

Δε θα πιάσω το όπλο, επειδή με διέταξε η αρχή ενός κόματος.

Δε θα πιάσω το όπλο, που οι σφαίρες γράφουν πετρέλαια και λεφτά.

Δε θα πιάσω το όπλο, που σε κάθε ήχο σκοτώνει παιδάκια ταπεινά.

Δε θα πιάσω το όπλο, που προσφέρει δήθεν σκληραγώγηση.

Δε θα πιάσω το όπλο, εμμένω στην προσωπική μου αυτομόρφωση.

Δε θα πιάσω το όπλο, που απειλεί και αιχμαλωτίζει.

Δε θα πιάσω το όπλο, που την ιστορία καθημερινά μαυρίζει.

Δε θα πιάσω το όπλο, που κρατά τον άνθρωπο φτωχό ή πλούσιο.

Δε θα πιάσω το όπλο, για να φάω άρτο επιούσιο.

Δε θα πιάσω το όπλο, που επιβάλει αλάχ και χριστό.

Δε θα πιάσω το όπλο, που μετά την προσευχή σκοτώνει κάθε πιστό.

Δε θα πιάσω το όπλο, για να μου φορτώσουν τον δικό τους τον εχθρό.

Δε θα πιάσω το όπλο, που αναδύει το μίσος στον αφρό.

Δε θα πιάσω το όπλο κι ας με πουν τρελό και μαλθακό.

Δε θα πιάσω το όπλο, στο αίμα μου κυλάει υπόγειο υλικό.

Δε θα πιάσω το όπλο, που εξαλείφει τη διαφορετικότητα.

Δε θα πιάσω το όπλο, κρατάω του εαυτού την κυριότητα.

Δε θα πιάσω το όπλο, που εκμηδενίζει την προσωπικότητα.

Δε θα πιάσω το όπλο, που αφανίζει την ανθρωπότητα.

Δε θα πιάσω το όπλο, που δε γνωρίζει τη λέξη ευτυχία.

Δε θα πιάσω το όπλο, που σπέρνει μόνο δυστυχία.

Δε θα πιάσω το όπλο και δέχομαι κάθε κύρωση.

Δε θα πιάσω το όπλο, στο μυαλό μου δε χωράει στείρωση.

Βρόντο - Προσωπείο τρόμου

Σύννεφα. Σκόνη. Αναχώματα.

Σκονισμένα σύννεφα σε θολά χρώματα.

Ένα κράνος,  ένα χέρι και ο δείκτης στη σκανδάλη

ενός όπλου βάρους είκοσι κιλών.

Παραδίπλα ένα όχημα σχεδιασμένο για την εξάλειψη του γέλιου.

Καμένα πατζούρια, σπασμένα κάγκελα, νεκρική σιγή.

Μπαλκόνια ετοιμόρροπα, να κρέμονται από δύο χτυπημένες σιδεριές.

Οι γλάστρες σπασμένες στο έδαφος, τα λουλούδια τσαλαπατημένα.

Ένα παιδί πέντε χρόνων με γκρίζα μαλλιά.

Γκρίζα από τους σοβάδες, τι στάχτες και το νέφος γκρεμοτσακισμένων κτιρίων.

Η κόρη έχει καλύψει κάθε σπιθαμή του ματιού.

Τα στεγνά δάκρυά του έχουν σχηματίσει ένα ανάγλυφο ρυάκι στο πρόσωπό του.

Του μιλάνε. Τίποτα. Το σκουντάνε. Τίποτα.

Του δίνουνε νερό κι αυτό στέκει ακίνητο.

Πονάει, μα δεν αισθάνεται.

Ένα ζωντανό άγαλμα,  δώρο του Άρη στους ανθρώπους.