Τρικαλινός - Μακαρισμός

 Κακός, κι όμως γνέφει· Κουτός, μα σα να σκέφτεται·

ψεύτικη έρχεται η ανθρωπιά τους και τον χτυπά.

Με έναν οίκτο υπεροπτικό. Με μια συμπόνια βρώμικη.

Ψηλός, κι όμως γέρνει·  Όρθιος, μα σα να κείτεται·

μανιασμένη έρχεται η ανάσα τους· και τον ξυπνά.

Και μια κραυγή από μώλωπες, φέρει μαζί της.

Ανθρώπων προς άνθρωπο, βλάσφημες ματιές.

Καν’ τον να δακρύσει, εσύ χρόνε· χρόνια τώρα δαύτο προσπαθείς·

καν’ τον να πονέσει εσύ πόνε· και αν δεν πονέσει,

εσύ είσαι ο νικητής...

Κρυφάκουσε ο δύσμοιρος τη λογική των -αυτή

τη για ζώα ταιριαστή- και έκλαψε.

Καβάλησε ο καψερός την τύχη του,

κι απάνω της, με σπαραγμούς· ψόφησε.

Μακάριοι οι έχοντες έναν κόσμο στα πόδια τους!

                                                            Μακάριοι οι τρελοί...