Εσύ, ο πιο σοφός κι ο πιο ωραίος απ' τους αγγέλους,
Θεέ προδομένε από τη μοίρα και στερημένε από επαίνους,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!
Ω Πρίγκηπα της εξορίας που σ' αδίκησαν
Και που, νικημένος, πάντα ορθώνεσαι πιο δυνατός,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!
Εσύ που, όλα τα ξέρεις, μεγάλε βασιλιά των υπόγειων κόσμων,
Οικείε θεραπευτή για τις ανθρώπινες αγωνίες,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!
Εσύ, ακόμη και στους λεπρούς, στους καταραμένους παρίες,
Διδάσκεις με την αγάπη τη γεύση του Παραδείσου,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!
Ω Εσύ, που με τη Θανή, τη γριά και δυνατή ερωμένη,
Γέννησες την ελπίδα, μια γοητευτική τρελή,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!
Εσύ που δίνεις στον προγραμμένο το βλέμμα αυτό το γαλήνιο κι υψηλό
Που καταδικάζει έναν ολόκληρο λαό γύρω απ' το ικρίωμα
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!
Εσύ που ξέρεις σε ποιες γωνιές των φθονερών γαιών
Ο Θεός ζηλότυπος έκρυψε τα πολύτιμα πετράδια,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!
Εσύ που το διορατικό σου βλέμμα αναγνωρίζει τις βαθιές σκευοθήκες
Όπου κοιμάται θαμμένο το πλήθος των μετάλλων,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!
Εσύ που το πλατύ σου χέρι κρύβει τα βάραθρα
Στον υπνοβάτη που πλανιέται στων κτηρίων την άκρη,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!
Εσύ που μαγικά πραύνεις τα γέρικα κόκαλα
Του αργοπορημένου μέθυσου πατημένου από τ' άλογα,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!
Εσύ που για να παρηγορήσεις τον ευπαθή άνθρωπο που πάσχει
Μας έμαθες ν' ανακατεύουμε το νίτρο με το θειάφι,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!
Εσύ που βάζεις το στίγμα σου, ω εύστροφε συνένοχε,
Πάνω στο μέτωπο του ανελέητου και κακού Κροίσου,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!
Εσύ που βάζεις μες στα μάτια και μες στην καρδιά των κοριτσιών
Τη λατρεία της πληγής και την αγάπη των κουρελιών,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!
Στήριγμα των εξόριστων, φως των εφευρετών,
Εξομολογητή των κρεμασμένων και των συνωμοτών,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!
Πατέρα θετέ. εκείνων που μες στη μαύρη του οργή
Κυνήγησε από τον παράδεισο της γης, ο Πατέρας Θεός,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!
ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Δόξα και τιμή σε σένα, Σατανά
Στα ύψη τ' Ουρανού,
Και μες στης κόλασης τα βάθη,
Εκεί βασίλεψες, εκεί νικημένος,
Ονειρεύεσαι μες στη σιωπή!
Κάνε κάποια μέρα κι η ψυχή μου,
Κάτω από το Δέντρο της γνώσης,
Κοντά σου τον ησυχασμό να βρει,
Την ώρα που πάνω στο μέτωπό σου
Τα κλαδιά του θ' απλωθούν
Σαν καινούριος Βωμός!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου