Βρόντο - Η υποκρισία στην εξουσία

Η υποκρισία στην εξουσία.

Ζυγίζω 85 κιλά, αλλά αυτή τη στιγμή δε με σηκώνει ούτε γερανός.

Και δεν είναι το φαγητό. Ούτε το αλκοόλ. Είμαι νηστικός και νηφάλιος.

Έχω βάρος στην ψυχή μου.

Οριοθετημένες επιθυμίες. Θεσπισμένες αξίες από ανόητους νοήμονες  της διαστρεβλωμένης ανθρώπινης φύσης.

Οι άνθρωποι έγιναν χωράφια και ανήκουν σε ανθρώπους.

Πώς θα γίνει το χωράφι μου, χωράφι μας?

Πως θα γίνει να χτίσω το σπιτικό σου κι εσύ το δικό μου?

Πώς θα γίνει να κοπιάσω για να γεμίσει το στομάχι σου με αγνή τροφή?

Πώς θα γίνει να περνάμε τις βραδιές μας με ιδρώτα χωρίς καχυποψία?

Οι άνθρωποι αγαπάνε με μίσος και μένουν μισοί από αγάπη.

Επειδή κάθε φορά που ξεφεύγουμε από τη νηφαλιότητα, αντικρίζω τον κόσμο να εκφράζεται ελεύθερα, να χορεύει, να γλεντάει, να κλαίει από ψυχής, να μιλάει από καρδιάς και να γελάει αυθόρμητα.

Επειδή όταν με το καλό επιστρέφουμε στη νηφαλιότητα, αντικρίζω ντροπή.

Βλέμματα με απωθημένα και υποκριτικά μετανιωμένα.

Βλέμματα αγχωμένα, που πάνω στην αγωνία τους περνάνε το στήριγμα για παγίδα και την παγίδα για στήριγμα, ψάχνοντας αδύναμοι την επόμενη ευκαιρία να ξεσκάσουν.

Να ξεσκάσουν από τον εαυτό τους. Από τη φυλακή που κλειδαμπάρωσαν το εγώ τους,

με τον γίγαντα εγωισμό, σαν αστακός με αυτοκτονικά σύνδρομα, να τρώει αργά το σώμα το δικό του.

Βλέμματα που αποζητάνε να αποδράσουν από χαριστικές, ψεύτικες υποσχέσεις σαν κοσμήματα απατημένης  γυναίκας, με μόνο άγχος τη διαφυγή από τα πλοκάμια των πρέπει , της ασφυκτικής ζηλοτυπίας και της φθίνουσας πορείας της προσωπικής παρακμής.

Τα κοινά ενδιαφέροντα των ανθρώπων, ας ήταν κοινές ελευθερίες.

Τώρα τα κοινά ενδιαφέροντα είναι κοινές αρρώστιες της ψυχής.

Όπου κουτσοβολευτούμε ρίχνουμε άγκυρα και  σκουριάζουμε μέχρι να έρθει ένα κύμα να μας ταρακουνήσει και να μας στείλει σ’ έναν καινούριο τόπο ή στον μαύρο βυθό.