Φαντάζομαι τον ουρανό
να ήταν θάλασσα γλυκού νερού . .
Τ’ αστέρια να ταν
βότσαλα που πέφτουν που και που σαν δώρο για εμένα για να κάνω μια ευχή. .
Κι όποτε κάνω μια ευχή
να στάζει απ τον ουρανό νερό πολύ να πιώ που θα με κάνει προς τα πάνω να πετάξω
. .
Να πετάξω προς αυτή τη
θάλασσα του ουρανού , βουτιά να κάνω ,
μακροβούτι και να φτάσω στο βυθό της . .
Κι ο βυθός της να χει
κάπου μια σπηλιά . .
Μια σπηλιά που βγαίνει
σ’ έναν ομοιόμορφο πλανήτη σαν αυτόν εδώ τον ίδιο τον δικό μου , σε παράλληλους
, μελλοντικούς και του παρελθόντος χρόνους
. .
Και να ζήσω εκεί πέρα
όλα εκείνα που ονειρεύτηκα εδώ πως έχω ζήσει
, κι όλα εκείνα που φαντάστηκα πως σίγουρα θα ζήσω αλλά ξέχασα να δώσω
σημασία . .
Κι όταν βρω και αντικρύσω τον παλιό μου εαυτό , κι
όταν βρω εμένα να μαι ένα παιδί πολύ μικρό
, θα με πάρω να γυρίσω σε αυτόν εδώ τον κόσμο , να τελειώσω το ταξίδι
μιας ανάμνησης που ζω , μιας ανάμνησης που ζω και κάθε μέρα νοσταλγώ , να
θυμάμαι να με κάνω πιο πολύ παρέα εγώ , πιο πολύ παρέα και να παίζω με εμένα ,
ένα παιδί πολύ μικρό.. 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου