Βρόντο - Πολεμοκάπηλοι

Πολεμοχαρείς απάνθρωποι, απάνθρωποι πολεμοκάπηλοι.
Τί είναι γι' αυτούς η εξουσία? Ό,τι για το στομάχι ο αγλέορας.

Σαν ανούσια καλλιέργεια δέντρων δίχως καρποφόρηση
θερίζουν την αμάθεια στα σχολεία, σκορπώντας τη στο δρόμο.
Κάθε νύχτα κάνουν περιπολίες, αναζητώντας τη Γνώση.
Ανακρίνουν καταδότες γι΄αυτή. Ανακρίνουν ραμμένα στόματα γι' αυτή.

Οι πολεμοκάπηλοι τους υποτακτικούς, τους παίρνουν τα κεφάλια
και σα μεγάλα καζάνια που κοχλάζουν, μαγειρεύουν ιδέες μέσα
με τη διαφορά ότι τα καπακώνουν με ένα χακί κράνος.

Ρίχνουν φαρμάκι για να τα νοθεύσουν, να μην επηρεάζονται από τους καιρούς.
Ρίχνουν χρώμα. Το χρώμα που αμαυρώνει κάθε λογής άλλο χρώμα.
Στο μυαλό μου, πρώτα έρχεται το μαύρο σύννεφο και μετά το ουράνιο τόξο.
Στο μυαλό τους φέρνουν τη μπόρα να αφανίσουν την επουράνια φαντασία.

Τα κεφάλια των ανυπότακτων δε μαγειρεύονται.
Τα πετάνε στα σκυλιά ή στα σκουπίδια.

Γλώσσα δικιά τους δεν έχουν οι πολεμοκάπηλοι.
Η φωνή τους αντηχεί ύμνους μισάνθρωπους.
Η φωνή τους είναι μαχαίρι καρφωμένο
στην πλάτη της σπασμένης σε κομμάτια γης.

Πόσο απέχει το χέρι που ξεριζώνει ένα λουλούδι
να φτάσει να ξεριζώσει ένα λαό ή μόνο μια ψυχή?
Τα μικρά παιδιά σήμερα δε φυτεύουν. Ξεριζώνουν.

Προσοχή.

Αγαπήστε τα. Γελάστε μαζί τους. Παίξτε μαζί τους.
Ο γονιός, όταν γίνεται γονιός, γίνεται δάσκαλος.
Ο γονιός, όταν γίνεται γονιός, γίνεται και παιδί.
Άραγε -απορώ- γίνεται στ' αλήθεια αυτά τα δύο?