Νυστάζω πολύ, αλλά τα μάτια μου δεν κλείνουν.
Σκέφτομαι έντονα και το μελάνι από την άλλη δυσκολεύεται.
Κουράστηκα, ας πάω να περπατήσω.
Στενάχωρα νιώθω, ας χαμογελάσω.
Ούτε που ξέρω την κατάστασή μου.
Ο κάθε άνθρωπος έχει το κουμπί του λένε.
Το δικό μου ποιο να είναι?
Το δικό σου εσύ το ξέρεις? Μήπως το δικό μου?
Όποιος γνωρίζει τον εαυτό του, ψεύδεται.
Όποιος νομίζει, ότι τον καταλαβαίνει,
Προσπαθεί να συμβιβάσει την ύπαρξή του μέσα στην ύλη.
Νομίζω παρανοώ. Δε ξέρω, αν είναι από την αϋπνία
ή αν το μυαλό μου τη βλέπει έτσι.
Πάντως έχει ήλιο σήμερα και μας μαλακώνει,
Γιατί η μαυρίλα της βροχής μας ψυχραίνει αποκρουστικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου