Βρόντο - Noom

   Βρίσκονταν σε μία παραλία γεμάτη με πολύχρωμα βότσαλα, θυμίζοντάς τους αφηρημένη τέχνη με  τράιμπαλ σχέδια. Σε μια γωνιά της παραλίας κάποιοι ή οι ίδιοι είχαν σχεδιάσει έναν τζόκερ και δεν το θυμόντουσαν. Πότε έγινε αυτός ο τζόκερ? Πότε ήρθανε άλλοι στην αμμουδιά? Ό,τι και να έγινε είναι ωραίος είπανε.

   Μέσα στη νύχτα, ξαπλωμένοι αγκαλιά, ο Ανδρέας και η Άννα, είδαν κάτι που ούτε με σφαίρες δε θα πίστευαν ότι το βλέπουν. Ένας ήλιος εμφανίστηκε μέσα στον έναστρο ουρανό. Μόνο που οι ηλιαχτίδες του κατευθύνονταν σε άλλο γαλαξία, σα να είχε μονόπλευρη κατεύθυνση το φως προς ένα άλλο σημείο. Γύρω του είχε δαχτυλίδια, σαν του Κρόνου, με τη διαφορά ότι ήταν στα χρώματα του ουράνιου τόξου, αλλάζοντας αποχρώσεις, όποτε οι ηλιακές εκρήξεις τα διαπερνούσαν βίαια.  Ήταν απίθανο το θέαμα. Ένας ήλιος ανάμεσα στα άστρα του νυχτερινού ουρανού.

  - Βλέπουμε ήλιο μέσα στη νύχτα? Όντως? Είναι δυνατόν?

  - Φανταστικό!

  - Μήπως μας έχουν απαγάγει εξωγήινοι? Φοβάμαι. Πού βρισκόμαστε? Του αποκρίθηκε.

  - Χαχα! Πλάκα θα είχε. Ας περπατήσουμε μήπως βρούμε κανένα άλιεν στο δρόμο να ρωτήσουμε.

   Καθώς περπατούσαν στο δρόμο, τρελάθηκαν! Μια αλυσίδα DNA εμφανίστηκε μπροστά στα όλο περιέργεια μάτια τους, η οποία πετούσε στους αιθέρες, αρμενίζοντας στα σύννεφα σα βαρκούλα στη θάλασσα.  Άρχισαν να τρέχουν, να δουν από κοντά τι συμβαίνει. Τα λίγα χιλιόμετρα απόσταση – από την αγωνία τους να μάθουν- καλύφθηκαν μέσα σε δευτερόλεπτα.

-  Ρε φίλε γεια σου! Τι ‘ναι αυτό το πράμα που πετάει στον ουρανό?

-  Ίνγκλις πλιζ. Του απάντησε ο τύπος με τα σκουλαρίκια στα αυτιά, που κάθονταν στην είσοδο.

-  Οκ. Γουάτ δε φακ ιζ δατ φάκινκ θινκ γουίτς φλάις του δε σκάι?

-   Ιτς νοτ φλάινκ. Ιτς ε μπριτζ. Κονέκτινκ του δε μουν.

-   Εντάξει ο τύπος είναι βλαμμένος, μ’ έχει κάψει. Ας ρωτήσουμε άλλον.

-   Εεεε μαν! Γουάτ ιζ δατ?

-   Γέφυρα στο φεγγάρι του απάντησε. Και δεν είναι βλαμμένος ο τύπος! Ό,τι κωλόκαιρο και να κάνει,αυτή έχει στάνταρ ταλάντευση σαν τον κυματισμό ήρεμης θάλασσας.

   Σκάσανε και οι δύο στα γέλια. Είχανε δακρύσει από τα γέλια και πέταγαν τη μία ειρωνεία μετά την άλλη, συνεχίζοντας να γελάνε σα σπαστικά. Αφού συνήλθαν διάβασαν το φυλλάδιο προσεχτικά και είδαν ότι όλα είναι τζάμπα! Ειδικά λεωφορεία, στολές, εξοπλισμοί. Τα πάντα!
  -  Πάμε?

  Πριν το σκεφτούν είχανε φορέσει τις διαστημικές στολές και έφυγαν στο διάστημα. Ήτανε εκστασιασμένοι πραγματικά. Με το που ξέφυγαν από τη γη και όλη την πίεσή της, χαλάρωσαν. Ο γαλαξίας με τ’ άστρα στο πιάτο. Ταξίδευαν στο διάστημα, κοιτάζοντας πίσω τους αυτή τη μπάλα  τη γη μαγεμένοι…

-  Μωρό μου αν δεν φορούσαμε όλες αυτές τις χαζομάρες θα κάναμε σεξ από άλλο διάστημα.

-   Χαχα!      

-   Λες να μπορούμε να κατέβουμε, να περπατήσουμε στη γέφυρα?

-   Πάμε τώρα στη σελήνη να δούμε τη φάση και στο γυρισμό περπατάμε.

-   Άκου τι συζητάμε!

   Φτάνοντας στο φεγγάρι, τριγύριζαν ανάμεσα σε δεκάδες διαστημάνθρωπους και χτισμένα οικήματα.

-   Ρε τι γίνεται εδώ? Πού ζούμε? Στο 8564?

-   Κοίτα! Φτιάχνουν κι άλλη αλυσίδα DNA! Πηγαίνει στον Άρη!

-   Από κάπου ακούγεται μουσική.

-   Φύγαμε!

   Πετάξανε τις στολές και έμειναν με τα ρούχα. Έπαιζε τεκ – χάουζ μίνιμαλ, αλλά ό,τι πιο διαστημικό ήχο μπορείς να φανταστείς. Να φανταστείς… Φαντάζεσαι? Χόρευαν στο φεγγάρι. Σα να ήταν ένα. Έκαναν έρωτα αυθόρμητα, παρορμητικά, μπροστά σε όλους τους εξωγήινους κολλημένοι σε ένα γυάλινο τοίχο, κοιτάζοντας τη γη.. Τον ήλιο… Τα άστρα… Μετεωρίτες περνούσαν ιλιγγιωδώς και χάνονταν… Είχαν χάσει τα μυαλά τους… Δεν τους ένοιαζε τίποτα… Μετά από ώρες χορού βγήκαν έξω και περπατούσαν εξερευνώντας κάθε πατημασιά τους.

- Καβάτζωσα λίγες πέτρες και φεγγαρίσιο χώμα… 
- Μμμ..μπραβο, να φτιάξουμε σεληνιακό κήπο στην αυλή μας.

- Αλάνια σ’ εκείνο τον κρατήρα που σκεπάζεται από αυτόν τον πράσινο τρούλο την πίνουνε. Χωρίς βαρύτητα. Σαν τη συνείδηση μας.

   Άνοιξαν την πόρτα και είδανε τα πάντα να αιωρούνται. Ιπτάμενοι μαστουρωμένοι άνθρωποι κυνηγούσαν ιπτάμενα τσιγαριλίκια σ’ έναν τεράστιο κυκλικό χώρο με λιγοστό φωτισμό.

-   Χελόου πίπολ! Φώναξε ο Ανδρέας με ένα ηλίθιο χαμόγελο ως τ’ αυτιά.

   Μήνυμα στο κινητό της Άννας. Το μάτι του Ανδρέα άνοιξε με τη μία.  Όχι ρε πούστη μου, γαμώ την τεχνολογία μου μέσα. Τι έπαθες έκανε η Άννα αγουροξυπνημένη, τεντώνοντας το κορμάκι της.

Τίποτα μωρό μου. Απλά σε πήγα βόλτα στο φεγγάρι και χτύπησε το κινητό σου.

- έ?!                                  

                                                                   Φινίτο. 

Vronto raps me beats tou Ormon, tou BMC (paranoia crew), tou AlexKidOne kai tou Resma

The Doors - People are Strange

Χορευτό, Νοέμβριος 2013

Λίπ Μονίς - Ω Internet

            Ω Internet, αυτή, αυτή η καταραμένη μετακόμιση, αυτή σε πήρε μακριά μου. Δεν ξέρω καν πόσες μέρες πάνε πια. Πηγαίνω σε φίλους, σαν το ζητιάνο, και τους παρακαλώ να μπορέσω να δικτυωθώ για λίγο, για λίγο μόνο, από το σπίτι τους. Τι να το κάνεις όμως; Αυτά τα πράγματα δε γίνονται βιαστικά, η απόλαυση χρειάζεται χρόνο· πώς να χαλαρώσεις μέσα σε ένα λεπτό και να σερφάρεις στα καλωδένια κύματά σου όταν κάποιος περιμένει πάνω από το κεφάλι σου, πόσο μάλλον όταν κοιτάζει αδιάκριτα την οθόνη την ώρα που μόλις έχεις πληκτρολογήσει τον κωδικό του e-mailσου και φορτώνει τα εισερχόμενα. Αυτό δεν είναι απόλαυση, είναι καταπίεση. Πόσα έχω χάσει τόσο καιρό μακριά σου. Πόσο να πάει τώρα, μία βδομάδα, δύο; Κανείς δεν ξέρει. Πήγα στη Forthnet. Σε είκοσι μέρες. Είκοσι μέρες! Είπα στον καλό κύριο «γιατί είκοσι μέρες, μήπως είναι λίγο πολύ;», και μου είπε ότι είναι υπόθεση μιας ώρας αλλά ο ΟΤΕ καθυστερεί γιατί είναι δημόσια υπηρεσία και τα λοιπά. Μιας ώρας! Τόσο κοντά σου και όμως τόσο μακριά σου! Πήγα στον ΟΤΕ, τους ζήτησα τα ρέστα, προσπάθησα να είμαι ευγενικός, αναλογιζόμενος κανείς το τι διακυβεύεται. Μου τα μασούσαν, δείχνοντας παντελή έλλειψη σεβασμού στην ψυχολογική μου κατάσταση. Τι φταίει κι η ταμίας, πού να ξέρει αυτή γιατί καθυστερούν τόσο πολύ.

          Ω Internet, πού είσαι όταν σε χρειάζομαι, όταν σε θέλω! Όταν κάθομαι στο σπίτι μου και ξάφνου μου δημιουργείται μία τυχαία απορία, την οποία τόσο καιρό είχα την πολυτέλεια να λύνω μέσα σε μερικές στιγμές. Μόνο όταν χάνεις κάτι εκτιμάς την αξία του. Και δε θέλω καν ν’ αρχίσω να σκέφτομαι πόσα επεισόδια πίσω έχω μείνει στο New Girl. Πραγματικά, μόνο υπό συνθήκες τέτοιας πίεσης αρχίζει κανείς και θέτει θεμελιώδη ερωτήματα στον εαυτό του, ερωτήματα που πιθανώς δεν είχαν ξαναδημιουργηθεί ποτέ στο νου του, όπως «σε τι χρησιμεύει το PCχωρίς εσένα;». Ανοίγω τον υπολογιστή. Τον κοιτάζω. Βάζω μουσική. Οκ, βάζω μουσική, ως εκεί.

          Τώρα, τώρα πώς θα περιπλανηθώ στο μαγικό σου κόσμο χωρίς να ξέρω καν τι είναι αυτό που ψάχνω; Απλά ενώνομαι με τις μαγικές σου συνδέσεις, ίσως να μη θέλω απολύτως τίποτα να δω, είσαι η νέα μου τηλεόραση. Μόλις βρεθώ στα μυριάδες μονοπάτια σου, απλά ακολουθώ ένα και το εμπιστεύομαι. Τώρα όμως, τώρα τι, τώρα πώς; Πώς θα δω τώρα το «δείτε πώς είναι σήμερα ο μικρός Μανωλάκης από τους Ψίθυρους Καρδιάς» ή το βίντεο με τη Νανά Καραγιάννη που εμφανίζεται εδώ και ένα μήνα πάνω πάνω στο Youtube. Youtube! Γιατί σε θυμήθηκα; Πόσες και πόσες τερπνές ώρες έχουμε περάσει μαζί. Ένα από τα βίντεό σου αρκεί για να χαθεί κάποιος στους δαιδαλώδεις διαδρόμους σου για ώρες. Και τι θησαυρούς μπορεί κανείς να ανακαλύψει, ενώ ταυτόχρονα ακούει μουσική!

           Και είναι και αυτό που τόση ώρα περίτεχνα αποφεύγω. Το σημαντικότερο. Σήμερα δεν πάει άλλο, θα πάω σε νετ καφέ, δε με νοιάζει, πρέπει να μπω στο fb. Όχι ότι δεν έχω μπει τόσες μέρες, αυτό θα ήταν όντως αδύνατο, τα γεγονότα τρέχουν και ο κόσμος θα νομίζει ότι έχω χαθεί ή ότι τους αγνοώ. Πάλι καλά που παίρνω και το smartphone κάποιου φίλου σε καμιά καφετέρια και κρατάω επαφή.

          Ω Internet, πώς τα έχω καταφέρει τόσο καιρό χωρίς εσένα; Περιμένω το κουδούνι του τεχνικού όπως περιμένουν οι ναρκομανείς το βαποράκι.

          Καμιά φορά μπαίνω και στη Wikipedia.

Λίπ Μονίς - Ο Ήχος

              

            Το φως, όπως και όλα τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα –όπως τα ραδιοκύματα, οι ακτίνες Χ, τα μικροκύματα και η υπέρυθρη ακτινοβολία- έχουν τη δυνατότητα να ταξιδεύουν και να μεταφέρονται στο κενό, χωρίς την ύπαρξη δηλαδή κάποιου μέσου. Αυτό συμβαίνει διότι η ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία – τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα δηλαδή- είναι μία διαταραχή του ηλεκτρομαγνητικού πεδίου. Η λειτουργία αυτού του φαινομένου έγκειται στο ότι η όποια μεταβολή στο ηλεκτρικό πεδίο προκαλεί μεταβολή στο μαγνητικό πεδίο και αντιστρόφως, γεγονός που κάνει τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα να ταξιδεύουν επ’ άπειρον σύμφωνα με αυτό το μηχανισμό, ο οποίος ίσως να μην είναι προφανής στον μη επιστήμονα αναγνώστη, είναι όμως απλός και κατανοητός για έναν οποιονδήποτε πρωτοετή φυσικής, εκτός και αν αυτός βέβαια διανύει φέτος το πρώτο έτος, οπότε σε αυτή την περίπτωση δεν έχει ακόμα γραφτεί στη σχολή του.

            Ο ήχος, απ΄ την άλλη, χρειάζεται για να μεταδοθεί την ύπαρξη κάποιου μέσου, διότι πρόκειται περί μηχανικού κύματος. Ο μηχανισμός πίσω από τα μηχανικά κύματα είναι ο εξής: η πηγή (η αιτία που παράγει τον ήχο) πάλλεται, δηλαδή ταλαντώνεται. Αυτό γίνεται άλλες φορές προφανές, όπως στη χορδή μίας κιθάρας, και άλλοτε όχι, όπως όταν χτυπάει κανείς μία πόρτα, πάντα όμως υπάρχει μία ταλάντωση της πηγής που προκαλεί τον ήχο. Στη συνέχεια, η πηγή η οποία πάλλεται «ταρακουνάει» με τη σειρά της τα διπλανά σωματίδια του αέρα, όπως ακριβώς ένα θαλάσσιο κύμα «χτυπάει» τα διπλανά μόρια του νερού κάνοντας έτσι το κύμα να μεταδίδεται. Το κάθε μόριο του αέρα με τη σειρά του  «ταρακουνάει» το διπλανό του, διαδίδοντας έτσι τη διαταραχή, η οποία αυτή κάποια στιγμή φτάνει στο εσωτερικό του αυτιού μας, το οποίο έχει κάποιο κατάλληλο όργανο ώστε να τη μεταφέρει στον εγκέφαλο, ο οποίος αποκρυπτογραφεί την πληροφορία και τη μεταφράζει αναλόγως. Ανάλογα με τη συχνότητα της διαταραχής, δηλαδή της ταλάντωσης της αρχικής πηγής, διαμορφώνεται και η συχνότητα του ηχητικού κύματος, το κάθε είδος δε έχει άλλα όργανα υποδοχής και για αυτό το λόγο τα σκυλιά πχ αντιλαμβάνονται ήχους σε διαφορετικές συχνότητες από τους ανθρώπους.

            Ο ήχος της κλανιάς δημιουργείται όταν, καθώς το αέριο εξέρχεται, κάνει την κωλοτρυπίδα να δονείται. Πολλοί πιστεύουν ότι ο ήχος οφείλεται σε αυτόν και μόνο τον παράγοντα και όχι και στα ταλαντούμενα κωλομάγουλα, άτομα όμως μεγάλης εμπειρίας πάνω σε αυτό τον τομέα διαφωνούν, ο αναγνώστης καλείται άλλωστε να πειραματιστεί ώστε να καταλήξει σε κάποια δική του διαπίστωση, εφ’ όσον φυσικά η όποια πειραματική απόπειρα λαμβάνει χώρα κάτω από ασφαλής συνθήκες.

           Ο Γάλλος Joseph Pujol στα τέλη του 19^ου αιώνα απέκτησε φήμη ακολουθώντας την καριέρα του επαγγελματία κλάστη. Έγινε γνωστός με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο “Le Petomane”, ονομασία που συνδυάζει το γαλλικό ρήμα peter «κλάνω» και την κατάληξη –mane «μανιακός», δηλαδή «κλανομανιακός» ή «πορδομανιακός». Ανάμεσα στο κοινό του βρισκόταν ο βασιλιάς Λεοπόλδος ο Β’ του Βελγίου, ο πρίγκιπας Εδουάρδος της Ουαλίας και ο Σ. Φρόυντ. Μπορούσε να αναπαράγει ήχους όπως κανονιοβολισμοί και αστραπόβροντα όπως και να κλάνει το “Ο Sole Mio” και το “Le Marseillaise”, τον εθνικό ύμνο της Γαλλίας χρησιμοποιώντας μία οκαρίνα. Η καλλιτεχνική κληρονομιά του “Le Petomane” είναι μεγάλη και έχει εμπνεύσει πολλά έργα όπως το μιούζικαλ “The Fartiste” («ο κλανιάρης»), στο οποίο απονεμήθηκε το βραβείο καλύτερου μιούζικαλ το 2006 στο New York International Fringe Festival και το  “A Passing wind” που παρουσιάστηκε στο Philadelphia International Festival of the Arts το 2011. Επαγγελματίες κλάστες αναφέρονται συχνά σε γραπτά της μεσαιωνικής Ευρώπης.

          Στη μυθολογία των Ίννου, αυτόχθονος λαού του Καναδά, το πιο ισχυρό πνεύμα απ΄όλα είναι ο Ματσισκαπέου (σίγουρα όχι με αυτή την προφορά) και το όνομά του σημαίνει κυριολεκτικά «κλανιάνθρωπος» ή «ο άνθρωπος κλανιά», θεωρείται δε δυνατότερος ακόμη και του Κανιπινικασίκεου. Σε αυτόν επιβλήθηκε όταν ο Κανιπινικασίκεου αρνήθηκε να δώσει στους Ίννου Καριμπού (καναδέζικος τάρανδος) για να φάνε. Ο Ματσισκαπέου εξαγριώθηκε και καταράστηκε τον Κανιπινικασίκεου να υποφέρει από σοβαρή δυσκοιλιότητα. Αυτός τελικά αναγκάστηκε να ενδώσει και ο  Ματσισκαπέου με τη σειρά του τον απάλλαξε από τους φοβερούς πόνους.

          Ο Άγιος Αυγουστίνος (354-430), θεολόγος που έχει επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό το δυτικό Χριστιανισμό και τη δυτική φιλοσοφία ενώ θεωρείται από τους σημαντικότερους πατέρες της Εκκλησίας, έχει πει στο διάσημο βιβλίο του «Η πόλη του Θεού» πως αρχικά οι άνθρωποι είχαν τη δυνατότητα να ελέγχουν τις κινήσεις των εντέρων τους και να κλάνουν κατά βούληση, αλλά έχασαν αυτή την ικανότητα με το προπατορικό αμάρτημα του Αδάμ και της Εύας, της Εύας και του Αδάμ, όπως θέλει το παίρνει κανείς.
          Ο μέσος όρος του όγκου του αερίου που παράγει καθημερινά ένας ενήλικας από κλανιές είναι μισό λίτρο το οποίο κατανέμεται σε περίπου 14 κλανιές. Επιστημονικές έρευνες έχουν δείξει ότι οι γυναικείες κλανιές έχουν μεγαλύτερη συγκέντρωση σε μόρια που προκαλούν μυρωδιά όμως οι αντρικές είναι μεγαλύτερες σε όγκο, με αποτέλεσμα οι δύο αυτοί παράγοντες να κάνουν τις δύο να εξισορροπούνται σε αποτέλεσμα. Η ταχύτητα της κλανιάς εξαρτάται από τις ατμοσφαιρικές συνθήκες, όπως υγρασία, θερμοκρασία, ταχύτητα και κατεύθυνση του αέρα και μοριακό βάρος των σωματιδίων της κλανιάς. Μία κλανιά μπορεί να παραμείνει ενεργή για περισσότερη ώρα σε κλειστούς χώρους όπως ασανσέρ, ενώ μετά από κάποιο χρόνο εναποτίθεται στους τοίχους του δωματίου. Τέλος, όσον αφορά κάποια κλανιά που θα ήθελε κάποιος να ρίξει αλλά καθυστερεί λόγω του ακατάλληλου του χώρου και της συντροφιάς, στην οποία επανέρχεται αργότερα μόνο για να διαπιστώσει έκπληκτος ότι αυτή έχει χαθεί, οι γιατροί σπεύδουν να καθησυχάσουν ότι αυτή δεν εξαφανίζεται δια παντός, ούτε και απορροφάται από το σώμα όπως κάποιοι έχουν εκφράσει, αλλά απλώς ανεβαίνει προς τα επάνω στο στομάχι και επιστρέφει σε κάποια ανύποπτη στιγμή.

Jesus Christ Superstar (1973)

Από την ομώνυμη ταινία.
Δείτε τη.

yo


Σκηνή από την ταινία- μιούζικαλ.
Heaven on their minds - Carl Anderson (Judas)

Αλληλεγγύη στις Σκουριές στον Αμαζόνιο και σ' όλο τον κατεστραμμένο τσιμεντένιο πλανήτη. Βρόντο χιπ χοπ ποίημα

Σςς...Άκου...Άκου...Ξεκίνησε!
Ποιο? Τι? Τί θόρυβος ήχησε?
Εις θάνατον είπανε. Το σφυρί χτύπησε.

Ο χρυσός στο λαιμό της, σαν πίνακας έμοιαζε
με ριζομένο περιδέραιο.
Αλυσοπρίονα από τις κορυφές διατυμπανίζουν
φονικό ευαγγέλιο.
Τρέμει όλη γη. Τα δέντρα πέφτουν,
σαν αλυσοδεμένα παιδιά που τρέχουν.
Αιθέρια πουλιά μπορούν δραπετεύουν.
Στέκονταν σε κλαδιά, τώρα όμως στέκονται
σε άσχημα φουγάρα με κομμένα τα φτερά.
Στο δάσος εκεί, κάποτε, υπήρχε ζωή.
Περήφανοι αετοί, γεράκια, σπουργήτια
φτιάχνανε φωλιές, κάποιοι αλήτες σκίουροι
τρομεροί αναρριχητές. Αυτά μέχρι χθες,
γιατί σήμερα είναι ζωές προσφυγικές
σε κλουβιά μαντρωμένες, οι πόρτες κλειστές.

Και οι κλειδαριές?
Κρανοφόρων στρατιές.

Τί απέγιναν τα δέντρα?
Επιχρυσομένη πέτρα.

Τί απέγινε το δάσος?
Εργοστασίου βάλτος.

Στη γιορτή του χρυσού κανένας δε γιορτάζει.
Νεκρική ακολουθία από το βουνό πηγάζει.
Η ύπαρξη γι' αυτούς? Αστείο δίχως χάζι.
Για όσους επιζητούν το κακό να διατάζει,
η καλοσύνη δε θα πάψει, όσο ο ήλιος χαράζει
δάκρυα..χαμόγελα..ουράνια τόξα..
Κόψτε μας. Ματώστε μας. Άντε ξεριζώστε μας.
Πάντοτε ρε... Μία ρίζα θα μένει
και θα πετάγεται ζωή εκεί που κανείς
ποτέ δεν το περιμένει.
Πρόσφυγες διωγμένοι είμαστε όλοι μας.
Ινδιάνοι, Αφρικάνοι, Μεξικάνοι, Πακιστάνοι.
Όλα τα ελουροειδή, οι ελέφαντες κι οι χάνοι.
Και μία μέρα... Και μία μέρα...
Όλα τα ζώα μαζί, θα περάσουμε απάνω
από τα άσπρα σας τα κράνη.
Γιατί κανένα τσεκούρι, καμία οβίδα,
δε μπορεί να σπάσει της καρδιάς την αλυσίδα.
Γιατί η αγάπη μας, έχει πέταγμα εναέριο,
περπάτημα υπόγειο, κυλώντας στις φλέβες μας
κολυμπάει σα δελφίνι, σε όλη την υδρόγειο.

Σ.Ο.Κ. (Σχιζοφρενεις Οσo Κανεις) - Παραλια

Βρόντο - ''Οίστρος''

Το φάντασμα του οίστρου
στο ακρογιάλι του μαίστρου.
Η Εύα στον Αδάμ
στη μέση ενός κήπου.
Στεγνοί και διψασμένοι
μία νύχτα αποδράσαν.
Στα έλατα εξτασιασμένοι
τον έρωτα κεράσαν.
Βραδιάτικα τη σπάσαν
τη ζωή τους τη χαλάσαν,
ή τώρα ή ποτέ,
την όχθη την περάσαν.
Τρομαγμένοι. Φοβισμένοι.
Πισωγύρισμα δεν έχει.
Στον τρόμο απελευθέρωση
στην απελευθέρωση αφοβία.

Ανάσες χειμωνιάτικες,
ομιχλώδεις ουρλιάξαν
σε μέρη νεφελώδη,
ηλιαχτίδες κρυφές χαράξαν.
Τη βλάστηση στην άνοιξη
με καλοσόρισμα φωνάξαν.
Βοτάνια και καρπούς.
Με γη και ύδωρ
οι ζωές τους ξεδιψάσαν,
οι ψυχές  τους αγαλιάσαν.
Κανένας ρήτωρ
όπως παλιά,
να στέλνει μηνύματα
απειλητικά
στην εστία τους.
Ελεύθερη πια,
η θρησκεία τους.

Ψευδαισθησιακά ιδρωμένα μονοπάτια.

Μάτια έρωτας,
προσφορά, θυσία
στη γη της επαγγελίας,
νύχτα ακολασίας,
στο όνομα της φαντασίας.
Πρόσωπα, εκφράσεις,
νότες μπάσες, χρώματα,
αρώματα ελευθερίας.

Ο πόλεμος κοντοζύγωνε.
Σε τοπίο χιονισμένο
μόνο το κρύο τους πλήγωνε.
Γόνοι ξέμπαρκοι.
Τίποτα δεν αρκούσε.
Τα θέλω τους
τους γείτονες
δεν τους αφορούσε.
Η απλοχεριά των πλησίων?
Στη ψυχή βγαίναν μείον.

Υπερβάσεις εαυτών,
ανθρώπων ονειρικών.
Σε μία αγκαλιά
ο παλμός δυο καρδιών
οι καρδιές τους ματωμένες
στα σημεία των καιρών.
Βλέμματα κρύσταλο
χαμένα στον ορίζοντα
σε βυθούς αβυσαλέους
τα κορμιά τους αλύτρωτα.

Η απάρνησή τους?
Η απομάκρυνση η επιλογή τους.
Αιτία η φυλάκιση
των ελευθεριών της ζωής τους.

Frederic Chopin - Nocturnes complete (Τα νυχτερινά)

O Φρεντερίκ Σοπέν (1 Μαρτίου ή 22 Φεβρουαρίου 1810 - 17 Οκτωβρίου 1849) ήταν Γαλλο-Πολωνός συνθέτης, ένας από τους μεγαλύτερους εκπροσώπους του ρομαντισμού στη μουσική και από τους μεγαλύτερους πιανίστες της εποχής του. Αρκετές συνθέσεις του συγκαταλέγονται στα σημαντικότερα έργα του πιανιστικού ρεπερτορίου.

Βρόντο - Κηνυγάω, με κυνηγάν

Κυνηγάω τα λεφτά,
κυνηγάω τα θυληκά.
Κυνηγάω τα ποτά
και βράδια μουσικά.
Φιγούρες χορευτικές,
ανθρώπους δίχως ηθικές
ελεύθερες ψυχές,
αυθόρμητες, ψυχεδελικές.
Κυνηγάω την τύχη
κυνηγάω και τη μοίρα.
Κυνηγάω να μη μου τύχει
να ξεκόψω από τη γύρα.
Κυνηγάω χωρίς άγχος.
Κυνηγάω το πάθος,
την τιμωρία και το λάθος.
Κυνηγάω το τίποτα
το πολύ φέρνει προβλήματα.
Κυνηγάω την αθανασία
μέσα από την ευθανασία.

Με κυνηγάνε δικαστήρια,
με κυνηγάνε ορχιδέες.
Με κυνηγάνε μυστήρια
και απόκρυφες ιδέες.
Με κυνηγάνε τα λεφτά.
Με κυνηγάν περιπολικά,
άτομα βαρετά, άδεια, κενά.
Με κυνηγάνε αρουραίοι,
σπανίως άνθρωποι μοιραίοι.
Με κυνηγάει το ίδιο μου το αίμα.
Με κυνηγάει των αστεριών το βλέμμα.
Με κυνηγάει η όχθη
να με πνίξει μες στο ρέμα.
Γεννεές δεκατέσσερεις
ιστορίες μαγειρεμένες,
σχολής ανελεύθερης.
Κυνηγάω, με κυνηγάν
ένα σωρό κυνηγητά.
Μα ένας φίλος μου το 'πε.
Ο πλούτος ειναι στην καρδιά.

Zapatistas in the Lacandón Jungle

ΤΟ ΞΥΠΟΛΗΤΟ ΤΑΓΜΑ 1953

Pudgee Tha Phat Bastard Your Girl

Gerom,Romanticut,Romson - jamming eleutherou thematos

Ένας γέρος ινδιάνος Cherokee διδάσκει τον εγγονό του στα θέματα της ζωής
”Μια μάχη μαίνεται μέσα μου”, λέει στο αγόρι.
”Είναι μια σκληρή μάχη ανάμεσα σε δύο λύκους. Ένας είναι κακός – είναι κακία, μοχθηρία, μνησικακία, ζήλια, λύπη, τύψεις, λαγνεία, αυτολύπηση, πικρία, δουλικότητα, ψέμα, ψέυτικη υπερηφάνεια, υπεροψία και εγωισμό.”
”Ο άλλος είναι καλός – είναι ευτυχία, ειρήνη, αγάπη, ελπίδα, ηρεμία, ταπεινοφροσύνη, φιλία, καλή θέληση, συμπάθεια, συμπόνια, ευσπλαχνία, γεναιοδωρία, αλήθεια, κατανόηση και πίστη.
Η ίδια μάχη μαίνεται και μέσα σε εσένα - και μέσα σε όλους τους άλλους ανθρώπους”.
Το αγόρι σκέφτηκε για λίγη ώρα και μετά ρώτησε τον παππού του :
”Ποιός λύκος θα νικήσει τελικά;”
”Aυτός που τρέφεις...”, απάντησε ο γέρος.
Άγνωστος

Βρόντο - Προσωρινότητα Αιωνιότητα

Αίσθηση πικρίας της προσωρινότητας του έρωτα.
Ανάμεσα σε δύο φαντασιακά ερωτευμένους
μιας καλοκαιρινής εξόρμησης  στη φύση
ο επίλογος καταλήγει με θύτη και θύμα.
Σα θεότητα,
σαν ιέρεια του έρωτα μέσα στο δάσος εμφανίστηκες.
Σε είχα νιώσει ώρες πριν εμφανιστείς.
Σαν προφητεία από τις γραφές, είπα έρχεται.
Λίγες ώρες μετά εμφανίστηκες φέρνοντας θύελα.
Άγγελος συναρπαστικός, ψυχεδελικός
με φτερά μαγευτικής πεταλούδας
πήρε την καθημερινότητα, αφήνοντάς τη
από λουλούδι σε λουλούδι.
Η σκέψη μου έχει την αίγλη της όψης σου
και τα υπέροχα γήινα χρώματά σου.
Ξεκίνησα να σε περιγράφω
αλλά είναι αδύνατον.
Οι μάγοι δεν προδίδουν τη μαγεία τους.
Θα σε κρατήσω μέσα μου σα φυλαχτό,
να μου φυλάει αναμμένη τη φλόγα
του έρωτα και του πάθους των ματιών σου.
Τα χείλη σου νέκταρ και οι χυμοί σου αμβροσία.
Προσωρινότητα ή αιωνιότητα?
Δεν υπάρχει χρόνος. Ούτε εμείς.
Φανταστικές υπάρξεις οι πιο αληθινές δημιουργίες.

Παρεμβολές - αυτοέλεγχος (στίχοι)

Vronto - Apton volo ws to rithi

Ανατέλλων Τρόμος - Ο Παιδικός Μας Πόλεμος

Βρόντο - Ο Κορμός

   Τον κορμό τον είχε ξεβράσει η θάλασσα σε μια δυνατή φουρτούνα, ως το τελευταίο ύψωμα πολύ καιρό τώρα, σχεδόν κόντευε να μπει ο χειμώνας.Φαινόταν τόσο ήσυχος από το ανθρώπινο μάτι... Σαν άψυχο σώμα. Κι όμως μέσα του έσφιζε από ζωή. Άυπνα μυρμήγκια, οικογένειες ολόκληρες εργάζονταν ασταμάτητα, νύχτα μέρα. Δε γνώριζαν τη λέξη κούραση, ούτε τη λέξη διάλειμμα. Ο κορμός ήταν ένας μικρός πολιτισμός εργατικών μυρμηγκιών, ενώ παράλληλα η αμμουδιά έμοιαζε με αποθήκη τροφίμων, στην οποία δε δίσταζαν να απομακρύνονται και να κουβαλάνε για πολλά μέτρα την τροφή τους. Μέσα του ζούσανε κι άλλα μικρά πλάσματα. Κάποιες αράχνες στις προεξοχές του είχαν φτιάξει ιστούς, παγιδεύοντας μυγάκια κι άλλα μικροσκοπικά ζωύφια, ενώ τα σκουλήκια έγλειφαν τη λεία επιφάνειά του.
   Όλα κυλούσαν αρμονικά και συνηθισμένα, ώσπου, μια καλοκαιρινή ημέρα... Σεισμός! Τον κορμό σήκωσε από το έδαφος ένα χέρι! Ορισμένα μυρμήγκια εγκλωβίστηκαν κάτω από τα χοντρά δάχτυλα, που πίεζαν με δύναμη και πέθαναν ακαριαία. Άλλα έτρεχαν σοκαρισμένα πάνω κάτω, χωρίς να αντιλαμβάνονται τί συνέβη, γιατί συνέβη και πώς να το αντιμετωπίσουν. Ένιωθαν να μετακινούνται, να αιωρούνται και ξάφνου... Δεύτερος σεισμός! Σφοδρότερος από τον πρώτο. Η πρόσκρουση στην άμμο ήταν βίαιη. Μερικά μυρμήγκια έπεσαν από πάνω του και καθώς έφευγαν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν φώναζαν να τα ακολουθήσουν. << Τρέξτε, τρέξτε! Ελάτε μαζί μας να σωθείτε!>>. Αυτά αρνήθηκαν. Τα περισσότερα είχαν μείνει πίσω. Ενστικτοδώς επέλεξαν να μη φύγουν, παρόλο που την ηρεμία τους την είχαν χάσει. Τώρα πια έτρεχαν από αγωνία και όχι από φόρτο εργασίας. Δεν ήξεραν πώς έπρεπε να πράξουν για να σώσουν τις ζωές τους, αλλά πιο πολύ από το φόβο του θανάτου, φοβόντουσαν να αποχωριστούν το σπίτι τους. Τον κορμό τους.
   Όσο κράτησε η μέρα το χέρι δεν τα ενόχλησε ξανά. Τα μυρμήγκια όμως δε συζητούσαν τίποτε άλλο πέρα από το χέρι και το πώς θα ξεφύγουν, αν ο κίνδυνος επιστρέψει. Εν τέλει, ξέχωρα από το άγχος τους, συνέχισαν να εργάζονται όπως πριν και σε εντατικότερους ρυθμούς, καθώς τα άλλα μυρμήγκια που είχαν διαλέξει την άτακτη φυγή και αναζητούσαν άστεγα πια τη νέα τους φωλιά, άφησαν πίσω τους περισσότερη εργασία στους παλιούς τους φίλους.
   Η νύχτα έπεσε και προμηνύονταν καυτή. Η πιο καυτή της ζωής τους. Όλα ήταν έτοιμα. Η εστία... Τα προσανάμματα... Η παρέα... Όλα εκτός από αυτά, που σε λίγο θα παίζανε το χορό της φωτιάς. Πάνω που είχαν ηρεμήσει λοιπόν, το χέρι έφερε και τρίτο σεισμό. Ο πανικός, ο φόβος, οι ανούσιες βιαστικές διαδρομές επέστρεψαν. Ο τέταρτος σεισμός ήταν σαν έκρηξη. Ο κορμός έπεσε με ανθρώπινη αποφασιστηκότητα απάνω στα φλεγόμενα προσανάμματα, με τα μυρμήγκια να σκάνε μπροστά στα μάτια των συντρόφων τους, σαν πυροτεχνήματα. Άλλα νιώθοντας την υπερβολική θερμοκρασία χώνονταν όλο και πιο βαθιά. Άλλα πνίγονταν από τους καπνούς, άλλα έτρεχαν στις άκρες πανικόβλητα και άλλα εκστασιασμένα από την κάψα της φωτιάς,βουτούσαν μέσα της, λες και θυσιάζονταν σε κάποια τελετή μυρμηγκιών. Ο κορμός όλο και καίγονταν προς τα μέσα. Τα πρώτα της επιφάνειας είχαν παραδώσει πνεύμα. Τα υπόλοιπα που είχαν κρυφτεί στα βάθη, έκαναν την τελευταία απέλπιδα προσπάθεια να σωθούν. Βγήκαν όλα μαζί προς τα έξω και με όλη τη δύναμη που τους είχε απομείνει προς τις άκρες, προσπάθησαν να πηδήξουν στην άμμο. Μόνο που δεν ήξεραν πως κάνουν σάλτο. Εκείνη την  ώρα το χέρι έπαιξε με τη φωτιά. Με ένα μακρόστενο κλαδί, έσπρωξε τον κορμό στον πυρήνα της. Τα μυρμήγκια έγιναν όλα στάχτη. Όλη η τέλεια συνεργασία τους στις μέχρι πρότινος υποχρεώσεις τους, δε στάθηκε δυνατή μπροστά σε αυτή την καταστροφική δοκιμασία.
   Ύστερα από λίγη ώρα ένας δεύτερος κορμός έπεσε μέσα στις φλόγες. Ένα νέος αγώνας επιβίωσης ξεκίνησε.

Λιπ Μονίς - Το κακό

Μέρες τώρα βασανιζόταν από αυτό. Στριφογύριζε στο μυαλό του, χωρίς να μπορεί να σταματήσει να το σκέφτεται, ανίκανος να αποβάλλει σχετικές με αυτό σκέψεις, όσο κι αν προσπαθούσε, όσο και αν είχε ασχοληθεί τόσο καιρό με τόσα άλλα πράγματα, προσπαθώντας να αποσπάσει το νου του από την τρομερή αυτή σκέψη. Το στομάχι του, η κοιλιά του, το κορμί του ολόκληρο συμμετείχε σε αυτό το αίσθημα δυσφορίας. Είχε το κακό μέσα του και δεν μπορούσε να φανταστεί τον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσε να το αποβάλλει από τον οργανισμό του. Ένιωθε καταδικασμένος. Η δυστυχία του μεγάλωνε ολοένα, ιδιαίτερα μετά την τρίτη ημέρα, όταν και άρχισε να πιστεύει ότι ποτέ δε θα απελευθερωθεί από αυτό. Το απροσδιόριστο αίσθημα δυσαρέσκειας άρχισε να γίνεται πιο έντονο, ενώ λίγες ήταν οι στιγμές κατά τις οποίες αυτός ξεχνιόταν και δεν έδινε σημασία στον πόνο του. Γρήγορα αυτές οι στιγμές περνούσαν και η γνώριμη άσχημη αίσθηση έπαιρνε τη θέση τους. Είχε το κακό μέσα του και σιγά σιγά η απογοήτευσή του μεγάλωνε τόσο ώστε άρχισε να πιστεύει ότι ατό θα είναι αυτό που θα τον καταστρέψει, αυτό που θα τον φέρει στο τέλος του, που θα του τερματίσει τη ζωή, μια ζωή στην οποία ουκ ολίγες καταχρήσεις είχε κάνει και αρκετές ήταν οι φορές που είχε κακομεταχειριστεί το κορμί του.

          Αυτό όμως τώρα ήταν κάτι διαφορετικό, κάτι πρωτόγνωρο, κάτι που δεν έβλεπε με ποιο πιθανό τρόπο θα μπορούσε να το αντιμετωπίσει. Το κακορίζικο αυτό αίσθημα δυσφορίας φαινόταν να είναι πάνω από τις δυνάμεις του, ενώ γιγαντωνόταν μέσα του κάθε στιγμή της ημέρας που πέρναγε ξύπνιος. Αλλά και τα βράδια πριν κοιμηθεί, βίωνε στιγμές πόνου χωρίς προηγούμενο, ανήμπορος να αντιδράσει, ιδρωμένος στο κρεβάτι του να κρυώνει από αυτό που αποκαλούσε απλά «το κακό». Είχε το κακό μέσα του και ήταν αβοήθητος, ανυπεράσπιστος, ανίκανος να επιβληθεί στο ίδιο του το κορμί και το νου.

            Διότι το κακό κατέτρεχε το μυαλό του, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που κατέστρεφε το σώμα του. Σκοτεινές σκέψεις κυρίευαν τη φαντασία του και αυτός στεκόταν απλός παρατηρητής του εκφυλισμού του ίδιου του του εαυτού. Η άβυσσος βρισκόταν μπροστά του και τον περίμενε κάθε φορά που τολμούσε να σβήσει το φως για να κοιμηθεί μάταια. Γιατί ένας ανήσυχος ύπνος τον έπαιρνε, ώρες μόνο αφού είχε καταπονηθεί με σωματικούς και ψυχικούς πόνους. Και κατά τη διάρκεια αυτού του θλιβερού ύπνου, ζοφεροί εφιάλτες τον επισκέπτονταν, υπενθυμίζοντάς του ότι το κακό είναι ακόμα μαζί του και επρόκειτο να είναι μαζί του και την επόμενη μέρα το πρωί.

            Μία εβδομάδα σχεδόν αργότερα, ήταν ένα ψυχικό ράκος, σκιά του παλιού του εαυτού, του υγιούς ανθρώπου που ήταν δραστήριος, ακόμη και ευχάριστος για τα κοινωνικά δεδομένα. Έβλεπε πλέον το τέλος να έρχεται κοντά του και αυτός το μόνο που μπορούσε να κάνει είναι να το περιμένει. Το κακό είχε κυρίως καταστρέψει την ψυχολογία του, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το κορμί του βρισκόταν σε καλύτερη μοίρα. Δεν ήξερε τι να κάνει. Ο παλιός του εαυτός, ο αισιόδοξος, αυτός που δεν τα παρατούσε εύκολα στις δυσκολίες, ήθελε να παλέψει, να αντιδράσει, να εναντιωθεί στο κακό, μα πώς;

             Τράβηξε το καζανάκι.

            «Καλά, το θελα πάρα πολύ αυτό το χέσιμο».

Βρόντο - Πολεμοκάπηλοι

Πολεμοχαρείς απάνθρωποι, απάνθρωποι πολεμοκάπηλοι.
Τί είναι γι' αυτούς η εξουσία? Ό,τι για το στομάχι ο αγλέορας.

Σαν ανούσια καλλιέργεια δέντρων δίχως καρποφόρηση
θερίζουν την αμάθεια στα σχολεία, σκορπώντας τη στο δρόμο.
Κάθε νύχτα κάνουν περιπολίες, αναζητώντας τη Γνώση.
Ανακρίνουν καταδότες γι΄αυτή. Ανακρίνουν ραμμένα στόματα γι' αυτή.

Οι πολεμοκάπηλοι τους υποτακτικούς, τους παίρνουν τα κεφάλια
και σα μεγάλα καζάνια που κοχλάζουν, μαγειρεύουν ιδέες μέσα
με τη διαφορά ότι τα καπακώνουν με ένα χακί κράνος.

Ρίχνουν φαρμάκι για να τα νοθεύσουν, να μην επηρεάζονται από τους καιρούς.
Ρίχνουν χρώμα. Το χρώμα που αμαυρώνει κάθε λογής άλλο χρώμα.
Στο μυαλό μου, πρώτα έρχεται το μαύρο σύννεφο και μετά το ουράνιο τόξο.
Στο μυαλό τους φέρνουν τη μπόρα να αφανίσουν την επουράνια φαντασία.

Τα κεφάλια των ανυπότακτων δε μαγειρεύονται.
Τα πετάνε στα σκυλιά ή στα σκουπίδια.

Γλώσσα δικιά τους δεν έχουν οι πολεμοκάπηλοι.
Η φωνή τους αντηχεί ύμνους μισάνθρωπους.
Η φωνή τους είναι μαχαίρι καρφωμένο
στην πλάτη της σπασμένης σε κομμάτια γης.

Πόσο απέχει το χέρι που ξεριζώνει ένα λουλούδι
να φτάσει να ξεριζώσει ένα λαό ή μόνο μια ψυχή?
Τα μικρά παιδιά σήμερα δε φυτεύουν. Ξεριζώνουν.

Προσοχή.

Αγαπήστε τα. Γελάστε μαζί τους. Παίξτε μαζί τους.
Ο γονιός, όταν γίνεται γονιός, γίνεται δάσκαλος.
Ο γονιός, όταν γίνεται γονιός, γίνεται και παιδί.
Άραγε -απορώ- γίνεται στ' αλήθεια αυτά τα δύο?

Ormon - Αναμονή

τι κοιτατε κ τι περιμενετε κοιτωντας
πεταω απο πάνω τους,πανω από κεφαλές'
οπλισμενες,εγκεφαλους επικινδυνους έτοιμους να λειτουργησουν
σε καθε σκοτεινο σχεδιο που τους προτασσετε

μα αυτοι δεν εχουν φτερα
ασυμφορο και μάταιο,
πυρωμενα μυρμηγκια στην κιτρινη λαμπα του καλοκαιριου.
τι περιμενατε κ τι ξεχασατε περιμενοντας.

Αυτος ειναι ο ηλιος,ξυπναω,
περιμενω το φαγητο μου
αναπαυση,περιμενω να θυμηθω,σηκωνομαι.
Εχει ζεστη,αναταση,αναστατωση'βγαινω,

πολυ ζεστη εχει και
περιμενω τα βηματα μου να συντονισουν εμενα,
περιμενω ενα φαναρι,τωρα το επομενο
διαβαση στο συνθετικο περιβαλλον

μοντελο της φυσης-πλαστικο
ταξικη σκονη,μεταλλο κ μπετον.
Περιμενω λιγα λαστιχα επανω στα μαυρα ποταμια,
με πηγαινουνε στο σημειο Α.

Περιμενω το ραντεβου μου
πλησιαζει πριν το τελος,ο Υ εμφανιζεται
συνεχιζω στην αναμονη
περιμενω,περιμενω να γινω εγω

περιμενουνε να με κανουνε σαν αυτους,
ξεγελιεμαι και περιμενω την παχουλη'δηθεν ευγενικη'
κυρια να με πληρωσει τα μηνιατικα
νταβατζιλικια μου στο Β.

περιμενω στο Γ,δυο καφεδες μετα απο μπολικο αλκοολ,
περιμενουμε τον Χ να μας τους σερβιρει
περιμενω να δω και τι κωλο κουβαλαει η Ω
που περναει απο μπροστα μας

περιμενω ο δικος μου να ρουφιξει
μανιακα και αγχωμενα τον αφρο του γενους μας
να σηκωθει,περ(ιμε)νουμε αργα το πουλο.
βρισκομαστε να περπαταμε-σκυμενα τα σακακια μηχανικα.

παλι τροφη ζηταν-συναντησαμε τυχαια την Ζ
περιμενω μια μαλακία να ξεπροβαλει απο
τα χειλη της,μπας και μαλακωσει η υπομονη μου
εχει νευρα βρωμικα,γερα και νεα.

Την θυμαται,οσο περιμενω την ετοιμαζει και την γαμαει.
Περιμενω,αργει μα τελειωνει.Μουγκριζει και πισω ξανα'
εξω στο κωλαδικο-στα ποταμια,περπαταμε σκυφτα στον αξεστο ρυθμο μας
βλεπουμε τους αλλους,μοιαζουνε να περιμενουνε τους κανονες

βλεπουμε και τα καλωδια να κρεμονται,ηλεκτροφοροι πυλωνες
ποταμια που δεν εχουν πρασινα δεντρα,
μισος αδυναμων,μισαλλοδοξων και μνησικακων ζωων
ετοιμο να κοπει και να πεσει μεσα σ'αυτα τα ποταμια.

Φιλμ που τρεχει λαχανιασμενο και μανιασμενο.
Δεν θα'ναι ταινια μικρου,μεγαλου-μεσαιου μηκους,
ειναι καποια σταση ενος εξπρες,λιγη ζωη και μεσα της αναμονη
Πριν και μετα,ανωμαλη αναμονη,αφετηρια του τελους.

Tevfik Fikret - Haluk's Credo ( Η πίστη του Χαλούκ)

There is a universal power, supreme and limitless
Holy and sublime, with all my heart, so
do I believe
The earth is my homeland, my nation all humankind;
A person becomes human only by knowing this, so
do I believe
We are Satan, and jinn, there's no devil, no angels
Human beings will turn this world into paradise, so
do I believe
The perfect is immanent in creation; in that perfection
By way of the Torah, of the Gospels, of the Koran
do I believe
The children of humanity are each other's siblings... a dream?

Then so be it, for in that dream, with all my heart and soul,
do I believe
No one eats human flesh; deep-down, in this solace
-Forgetting my ancient ancestors for a moment-
do I believe
Blood nourishes violence and violence blood; this enmity
Is a flame in the blood that blood never quenches, so
do I believe
Surely this graveyard-existence will be followed
By refulgent resurrection, with utter certainty, so
do I believe
Before the miracle of that great sorcerer, reason,
Superstition will sink frustrated, into the earth, so
do I believe 

Πόσο Λυπάμαι - 6Δ

Paulos Sidhropoulos To ftoxopaido

ΞΥΠΟΛΗΤΟ ΤΑΓΜΑ - ΟΛΙΚΟΙ ΑΡΝΗΤΕΣ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ

Σύντομο ιστορικό της υποχρεωτικής στράτευσης και της αντίστοιχης άρνησής της στην ελλάδα

Μια πρώτη μορφή μερικής υποχρεωτικής στράτευσης εμφανίστηκε το 

1825, όταν, μετά τα άτακτα εθελοντικά σώματα του 1821, η προσωρινή 

κυβέρνηση νομοθέτησε την κληρωτή στρατολόγηση σε 3ετή θητεία, με 

αναλογία ενός στρατιώτη ανά 100 «στρατεύσιμους» κατοίκους (ηλικίας 

18-30 ετών). Ο «υπερτυχερός» της κλήρωσης όμως, μπορούσε -εάν το 

επιθυμούσε- να αντικατασταθεί από κάποιον εθελοντή. Σε ένα συμβόλαιο 

του 1838 της Ερμούπολης, αναγράφεται τέτοια συμφωνία με την οποία 

ο γραφέας Σαράντης Ραφαήλ, καταβάλλει σε μετρητά 70 δίστηλα στον 

Αργύριο Αντωνίου, για να υπηρετήσει ως αντικαταστάτης του. Την 

περίοδο μετά την Γ’ εθνοσυνέλευση, επί Καποδίστρια και Όθωνα, το 

σύστημα στρατολόγησης έγινε μεικτό, με συνδυασμό εθελοντών και 

κληρωτών, ενώ θεσπίστηκαν πιο συγκεκριμένοι στρατιωτικοί κώδικες 

που όριζαν ποινές για τους λιποτάκτες και τους ανυπότακτους. Κοντά 

στα 1880 επί πρωθυπουργίας Χαρίλαου Τρικούπη, εισήχθη με νόμο 

η καθολική υποχρεωτική στράτευση και καταργήθηκε ο θεσμός της 

αντικατάστασης. Μετά το 1909, η κυβέρνηση του Ελευθέριου Βενιζέλου 

εντατικοποίησε την εκπαίδευση των κληρωτών και πέρασε το νόμο 

“περί της Στρατιωτικής Προπαιδεύσεως”, σύμφωνα με τον οποίο όλοι 

οι νέοι άνω των 16 ετών, ήταν υπόχρεοι στρατιωτικής εκπαίδευσης, δύο 

φορές την εβδομάδα. Ακολούθησε μια δεκαετία πολέμων (βαλκανικοί, 

πρώτος παγκόσμιος, ουκρανία, μικρά ασία) για να φτάσουμε στα πρώτα 

μαζικά φαινόμενα λιποταξίας και στους πρώτους αρνητές στράτευσης 

στην ελλάδα.

Αρνητές για θρησκευτικούς λόγους

Μέχρι και την δεκαετία του 80, το πεδίο της άρνησης στράτευσης 

μονοπωλήθηκε από ανθρώπους με θρησκευτικά κίνητρα και 

συγκεκριμένα από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Η αντιμετώπισή τους 

ήταν ιδιαίτερα σκληρή, αφού περιλάμβανε εξορίες, βασανιστήρια και 

καταδίκες σε θάνατο ή σε ισόβια. Από το 1949 αναφέρονται εκτελέσεις 

στρατιωτών που αρνήθηκαν να φορέσουν στολή ή να κρατήσουν όπλο 

(Γιάννης Τσούκαρης – 10/02/1945 στην Λάρισα και Γιώργος Ορφανίδης - 

02/03/1949 στο Ναύπλιο). Χαρακτηριστική της αυθαιρεσίας των ποινών 

είναι η περίπτωση του Χρήστου Καζάνη που το 1966 καταδικάστηκε σε 

θάνατο και μετά από διεθνείς παρεμβάσεις η ποινή του μετατράπηκε σε 

4½ χρόνια φυλάκιση(!), ενώ υπήρξαν άτομα που έμειναν στη φυλακή 

μέχρι και επί 23 χρόνια. Αξίζει μια αναφορά και στις στρατιωτικές 

φυλακές Ιωαννίνων, όπου το 1970 ο διοικητής Μ. Χατζηδάκης με τον 

υποδιοικητή Καραμπά έσβησαν δυο πακέτα τσιγάρα στο στήθος του 

αντιρρησία Θ. Κόγιου. Το 1976 στις φυλακές αυτές που είχαν τυπικά 

κριθεί ακατάλληλες λόγω υπερβολικής υγρασίας (λίγα μέτρα από την 

λίμνη) και ακαταλληλότητας των κτιρίων, ο πρόεδρος του στρατοδικείου 

Ιωαννίνων Φωτάκης και ο διοικητής Αντωνιάδης, απαγόρευαν την 

έξοδο των κρατουμένων από τους θαλάμους, την ιατροφαρμακευτική 

περίθαλψη, το επισκεπτήριο και την αλληλογραφία, και περιόρισαν το 

νερό, το συσσίτιο και την θέρμανση. Ένας αντιρρησίας μεταφέρθηκε 

στο νοσοκομείο με κολικό νεφρού και 7 με πνευμονία. Μετά από 

πολλές δεκαετίες κατά τις οποίες εκατοντάδες θρησκευτικοί αρνητές 

αντιμετωπίζονταν με τους παραπάνω τρόπους, μόλις το 1977 ψηφίστηκε 

νόμος με τον οποίο μπορούσαν είτε να εκπληρώσουν τετραετή άοπλη 

θητεία σε στρατόπεδο, είτε να φυλακιστούν για τέσσερα χρόνια σε 

στρατιωτικές φυλακές, εξαιρούμενοι από τις μετέπειτα προσκλήσεις 

στράτευσης. Λόγω υποκειμενικών αυθαίρετων ερμηνειών του από 

στρατιωτικούς αλλά και της έντονης αντίδρασης της εκκλησίας της 

Ελλάδος, ο νόμος αυτός είχε μεγάλες δυσκολίες εφαρμογής.

Αρνητές για μη θρησκευτικούς λόγους

Οι πρώτες προσπάθειες αμφισβήτησης του στρατού και της υποχρεωτικής 

θητείας για μη θρησκευτικούς λόγους, ξεκινούν την δεκαετία του ‘80 

μέσω π.χ. του περιοδικού «Αρνούμαι». Το Δεκέμβρη του 1986, ο 

Μιχάλης Μαραγκάκης είναι ο πρώτος που αρνείται δημόσια και για μη 

θρησκευτικούς λόγους να στρατευτεί. Με αφορμή τη σύλληψη και τη 

φυλάκισή του, δημιουργείται η «Επιτροπή Συμπαράστασης στον Μιχάλη 

Μαραγκάκη», ενώ η εμφάνιση λίγο μετά του Θανάση Μακρή –μέλους 

τότε του Κ.Σ. της Ε.Φ.Ε.Ε.- καθώς και άλλων αντιρρησιών, οδηγούν στη 

δημιουργία της Επιτροπής για τους Αντιρρησίες Συνείδησης, από την 

οποία προέκυψε ο Σύνδεσμος Αντιρρησιών Συνείδησης το 1987. Μετά 

από διαδοχικές απεργίες πείνας των φυλακισμένων Μαραγκάκη και 

Μακρή και συνεχείς μαζικούς αγώνες συμπαράστασης (εκδηλώσεις, 

συναυλίες και πάνω από 20 νέες δηλώσεις άρνησης για μη θρησκευτικούς 

λόγους), ο νόμος του ‘77 περί άοπλης θητείας επεκτάθηκε το 1988 και 

σε όσους αρνούνται τη στράτευση με βάση τις πολιτικές, φιλοσοφικές 

και ιδεολογικές τους πεποιθήσεις,, αν και οι παραπάνω δεν τον 

χρησιμοποίησαν. Το 1990 και το 1991 εμφανίζονται οι δύο πρώτοι 

ολικοί αρνητές στράτευσης, οι Νίκος Μαζιώτης και Παύλος Ναθαναήλ 

που κατόπιν συλλαμβάνονται και φυλακίζονται, ενώ στην πορεία 

συλλαμβάνεται και φυλακίζεται, μεταξύ άλλων, ο Νίκος Καρανίκας. 

Γύρω στο 1992, οι δηλωμένοι αρνητές (αντιρρησίες και ολικοί) είχαν 

φτάσει τους 100. Ο αρνητής στράτευσης Φίλιππας Κυρίτσης, μετά 

από διαδοχικά εμπόδια που του έβαλε το κράτος στα τέλη του ‘80, 

για να μην απαλλαχτεί από τον στρατό με νόμιμα μέσα (τρελόχαρτο 

ή απαλλαγή λόγω προηγούμενης φυλάκισης), ουσιαστικά οδηγείται 6

στην ανυποταξία, στην συγγραφή του «Τρελόχαρτου» το 1993 και στον 

δημόσιο αγώνα κατά του στρατού μέσα από τον ΣΑΣ. Μετά από νέες 

συλλήψεις και καταδίκες των Καρανίκα και Μαζιώτη, ψηφίζεται το 1997 

ο πρώτος νόμος (2510) που αναγνωρίζει τους αντιρρησίες συνείδησης, 

καθώς και τη δυνατότητα εναλλακτικής θητείας (3ετής τότε). Ο Λάζαρος 

Πετρομελίδης και ο Γιάννης Χρυσοβέργης εναντιώνονται στις συνθήκες 

και την μεγάλη διάρκεια της εναλλακτικής θητείας και από τότε μέχρι 

σήμερα ο Πετρομελίδης έχει καταδικαστεί 16 φορές ως μόνιμος πλέον 

στόχος του ελληνικού κράτους.

πηγή : http://xupolutotagma.squat.gr/files/2011/05/xupoluto-tagma-polemos-ston-polemo-03-11-for-the-web.pdf

Gogol Bordello - Alcohol [HD] live

Οσο αφορά το ι5 και την απαλλαγή της στράτευσης

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΑΡΧΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ

Αθήνα 29.11.2000 Αριθ. Πρωτ.:

Ταχ.  Δ/νση          :Ομήρου 8, 6ος όροφος Ταχ.  Κώδ.           :105 64 Πληροφ.     :Καρβέλη Τηλ.            :33.52.621 Fax             :33.52.617		ΠΡΟΣ Υπουργείο Εθνικής Άμυνας ΚΟΙΝ 1)*** 2)**

ΑΠΟΦΑΣΗ

Η ΑΡΧΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ

Συνήλθε μετά από πρόσκληση του Προέδρου της σε τακτική συνεδρίαση την 20.11.2000 στο κατάστημα της Ομήρου 8 6^ος όροφος αποτελούμενη από τον κύριο Κ. Δαφέρμο Πρόεδρο, Ε. Κιουντούζη, Π. Πάγκαλο, Β. Παπαπετρόπουλο, Ν. Αλιβιζάτο, Α Παπαχρίστου και Κ. Μαυριά σε αναπλήρωση του κ. Σ. Λύτρα που απουσίαζε, μέλη της Αρχής και Κ. Καρβέλη Γραμματέα προκειμένου να εξετάσει την υπόθεση που αναφέρεται στο σκεπτικό και στο διατακτικό

 Έλαβε υπόψη

1.    Τις διατάξεις του ν. 2472/97 και ειδικότερα των άρθρων 2, 3, 4, 5 και 7

2.    Τη με αριθμό πρωτοκόλλου 779α/6.6.2000 αίτηση του ** με τα επισυναπτόμενα σε αυτή έγγραφα

3.    Τη με αριθμό πρωτοκόλλου 1879/3.11.2000 αίτηση-καταγγελία του *** με τα επισυναπτόμενα σε αυτή έγγραφα

ΣΚΕΦΤΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ

1.      Σύμφωνα με το άρθρο 4 του ν. 2472/97 παράγραφος 1: Τα δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα για να τύχουν νόμιμης επεξεργασίας πρέπει :

α) Να συλλέγονται κατά τρόπο θεμιτό και νόμιμο για καθορισμένους, σαφείς και νόμιμους σκοπούς και να υφίστανται θεμιτή και νόμιμη επεξεργασία ενόψει των σκοπών αυτών.

β) Να είναι συναφή, πρόσφορα, και όχι περισσότερα από όσα κάθε φορά απαιτείται εν όψει των σκοπών της επεξεργασίας.

γ) Να είναι ακριβή και, εφόσον χρειάζεται, να υποβάλλονται σε ενημέρωση

2        Η έκδοση πιστοποιητικών στρατολογικής κατάστασης τύπου Α΄ από τα στρατολογικά γραφεία της χώρας, τα οποία βασίζονται στα δεδομένα καταχωρισμένα από αυτά στα αρχεία τους, πρέπει να περιλαμβάνουν μόνο όσα στοιχεία είναι απαραίτητα για τον σκοπό τον οποίο αυτά επιτελούν. Η αναγραφή οποιουδήποτε άλλου στοιχείου που δεν ανταποκρίνεται στο σκοπό της επεξεργασίας, ήτοι, στη συγκεκριμένη περίπτωση, η αναγραφή σε αυτά της κρίσης σωματικής ικανότητας και του τύπου ικανότητας με τον οποίο κάποιος ολοκλήρωσε τη θητεία του, είναι περιττή και παράνομη.

3    Συγκεκριμένα σκοπό του πιστοποιητικού στρατολογικής κατάστασης τύπου Α΄ αποτελεί η πιστοποποίηση του ότι κάποιος εκπλήρωσε τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις ή ότι απηλλάχθηκε νόμιμα από αυτές. Η αναγραφή, επομένως, στο πιστοποιητικό οποιουδήποτε άλλου δεδομένου και, ιδιαίτερα, η αναγραφή προσωπικών στοιχείων που έχουν σχέση ή υποδηλώνουν την ψυχική και σωματική κατάσταση της υγείας προσώπου μετά την ολοκλήρωση της στρατιωτικής του θητείας, αντίκειται στις διατάξεις του νόμου 2472/1997.

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ

Το πιστοποιητικό στρατολογικής κατάστασης τύπου Α΄ πρέπει να αναγράφει αποκλειστικά και μόνο τα παρακάτω δεδομένα:

1)      ότι κάποιος εκπλήρωσε τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις, και

2)      σε περίπτωση απαλλαγής, ότι απαλλάχθηκε νόμιμα από αυτές, χωρίς να αναγράφεται και ο συγκεκριμένος λόγος απαλλαγής.

Ο Πρόεδρος Κων/νος Δαφέρμος Επίτ. Αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου

Η Γραμματέας Καλλιόπη Καρβέλη

PALESTINIAN HIPHOP - "WHO'S THE TERRORIST?!"

Βρόντο - Παιδιά γονιών ημιμαθών (prod. Zer από Σ.Ο.Κ.)

Βολιώτικη ραπ στροφή ακυκλοφόρητη

Τρικαλινός - Τι κ' αν φύγεις

Φύγε, τράβα για την πόλη,

τράβα για ανέσεις και δουλειές που δεν σε γκρεμίζουν.

Το μυαλό για πιο πολλά εκεί πιο άξια θα χαλνάς·

και πιο πολλά θα έχεις.

Εκεί απ’ των ανθρώπων το μυαλό πιο γρήγορα θα περνάς·

και πιο γρήγορα θα φεύγεις.

Προς το συμφέρον σου θα τους μεταχειρίζεσαι,

μα θα φροντίζεις χαμπάρι να μην πάρουν,

βάζοντας την εξυπνάδα σου,

 στα πρόσωπά τους τα σαστισμένα.

Φύγε, τράβα για την πόλη,

 γιατί εδώ αν κάτσεις στο χωριό,

 μιζέρια και κακομοιριά θα έχεις·

 και αυτό τότε θα σου πρέπει.

Με ανθρώπους δύστροπους, κακούς,

 θα συναναστρέφεσαι·

 και στα στόματά τους, μόνο για κακό θα μπαίνεις.

 Ανέσεις μη ζητήσεις, γιατί τα χέρια τα πρησμένα,

 δεν θα γιάνουν με πόμολα χρυσά· ούτε με ζεστά νερά.

Όχι γιατί δε θα μπορούν,

 αλλά γιατί τότε δε θα το θέλουν...

Χάρης Τεμπερεκίδης, μορφές της φυλακής, Εξέγερση

Arben ft. Romson - Captain Glory

2pac shakur (June 16, 1971 - September 13, 1996)

I ain’t a killer but don’t push me, revenge is like the sweetest joy next to getting pussy.

Death is not the greatest loss in life. The greatest loss is what dies inside while still alive. Never surrender.

I am society’s child. This is how they made me and now I’m sayin’ what’s on my mind and they don’t want that. This is what you made me, America.

Forgive but don’t forget, girl keep your head up. And when he tells you you ain’t nothing, don’t believe him. And if he can’t learn to love you, you should leave him.

Fear is stronger than love, remember that. Fear is stronger than love. All that love I gave didn’t mean nothing when it came to fear.

Since we all came from a woman, got our name from a woman, and our game from a woman. I wonder why we take from women, why we rape our women, do we hate our women? I think it’s time we killed for our women, be real to our women, try to heal our women, cause if we don’t we’ll have a race of babies that will hate the ladies, who make the babies. And since a man can’t make one he has no right to tell a woman when and where to create one.

We was young and we was dumb, but we had heart.

I’m not sayin’ I’m gonna rule the world, or that I’m gonna change the world, but I guarantee that I will spark the brain that will change the world.

I know it seems hard sometimes but remember one thing. Through every dark night, there’s a bright day after that. So no matter how hard it get, stick your chest out, keep ya head up, and handle it.

This fast life soon shatters, cause after all the lights and screams, nothing but my dreams matter.

Driven by my ambitions, desire higher positions, so I proceed to make G’s, eternally and my mission is to be more than just a rap musician the elevation of today’s generation, if I can make ‘em listen.

My mama always used to tell me: ‘If you can’t find somethin’ to live for, you best find somethin’ to die for.

Reality is wrong. Dreams are for tha real.

Theres gonna be some stuff you gonna see that’s gonna make it hard to smile in the future, but through whatever you see, through all the rain and the pain you gotta keep your sens of humor. You gotta be able to smile through all this bullshit…remember that.

Only God can judge me.