Αλληλεγγύη στις Σκουριές στον Αμαζόνιο και σ' όλο τον κατεστραμμένο τσιμεντένιο πλανήτη. Βρόντο χιπ χοπ ποίημα

Σςς...Άκου...Άκου...Ξεκίνησε!
Ποιο? Τι? Τί θόρυβος ήχησε?
Εις θάνατον είπανε. Το σφυρί χτύπησε.

Ο χρυσός στο λαιμό της, σαν πίνακας έμοιαζε
με ριζομένο περιδέραιο.
Αλυσοπρίονα από τις κορυφές διατυμπανίζουν
φονικό ευαγγέλιο.
Τρέμει όλη γη. Τα δέντρα πέφτουν,
σαν αλυσοδεμένα παιδιά που τρέχουν.
Αιθέρια πουλιά μπορούν δραπετεύουν.
Στέκονταν σε κλαδιά, τώρα όμως στέκονται
σε άσχημα φουγάρα με κομμένα τα φτερά.
Στο δάσος εκεί, κάποτε, υπήρχε ζωή.
Περήφανοι αετοί, γεράκια, σπουργήτια
φτιάχνανε φωλιές, κάποιοι αλήτες σκίουροι
τρομεροί αναρριχητές. Αυτά μέχρι χθες,
γιατί σήμερα είναι ζωές προσφυγικές
σε κλουβιά μαντρωμένες, οι πόρτες κλειστές.

Και οι κλειδαριές?
Κρανοφόρων στρατιές.

Τί απέγιναν τα δέντρα?
Επιχρυσομένη πέτρα.

Τί απέγινε το δάσος?
Εργοστασίου βάλτος.

Στη γιορτή του χρυσού κανένας δε γιορτάζει.
Νεκρική ακολουθία από το βουνό πηγάζει.
Η ύπαρξη γι' αυτούς? Αστείο δίχως χάζι.
Για όσους επιζητούν το κακό να διατάζει,
η καλοσύνη δε θα πάψει, όσο ο ήλιος χαράζει
δάκρυα..χαμόγελα..ουράνια τόξα..
Κόψτε μας. Ματώστε μας. Άντε ξεριζώστε μας.
Πάντοτε ρε... Μία ρίζα θα μένει
και θα πετάγεται ζωή εκεί που κανείς
ποτέ δεν το περιμένει.
Πρόσφυγες διωγμένοι είμαστε όλοι μας.
Ινδιάνοι, Αφρικάνοι, Μεξικάνοι, Πακιστάνοι.
Όλα τα ελουροειδή, οι ελέφαντες κι οι χάνοι.
Και μία μέρα... Και μία μέρα...
Όλα τα ζώα μαζί, θα περάσουμε απάνω
από τα άσπρα σας τα κράνη.
Γιατί κανένα τσεκούρι, καμία οβίδα,
δε μπορεί να σπάσει της καρδιάς την αλυσίδα.
Γιατί η αγάπη μας, έχει πέταγμα εναέριο,
περπάτημα υπόγειο, κυλώντας στις φλέβες μας
κολυμπάει σα δελφίνι, σε όλη την υδρόγειο.