Βρόντο - χιπ χοπ ποίημα

Άνθρωποι ανέραστοι. Άνθρωπο αταίριαστοι.
Το χρήμα τους ενώνει και τα πίνουνε ακέραστοι.
Μια ζωή στο βούρκο
Κρυμμένοι σαν το τούβλο
μέσα στο τσιμέντο
Σ' ένα μαγαζί της βρώμας
τους φεύγει το κλαπέτο, μαζεύοντας τα ρούβλια...
Άλλο πράμα όμως τo σακούλι με τα φασούλια
Αυτοί παραμένουν τούβλα, φυλάργυροι,
υπό το μηδέν της καρδιάς τους οι υδράργυροι
και σε ζηλεύουνε, κοιτώντας σε στα μάτια
γιατί βλέπουν πως το χάδι
το 'χεις πάνω από τα φράγκα
και το βλέπουνε και σιωπούν.
Γιατί μόνο για λεφτά έχουν να σου πουν.

Τί να πεις και τί να κάνεις?
Μία κερδίζεις, μία χάνεις.

Μάυρος ήλιος
χαράχτηκε στο πετσί μου.
Περιμένω πώς και πώς
να γυρίσω στα αλάνια,
στη μάνα,
στο τσαρδί μου.
Να τους πω ένα γεια,
να την πάρω μία αγκαλιά,
να μου φύγουν κατευθείαν
τα ψυχοσωματικά
από τα τρισάθλια, άθλια
αστεία αφεντικά.

Μακάριοι οι ερωτευμένοι.
Καταραμένοι οι υποταγμένοι.
Το χρήμα δε φέρνει ευτυχία.
Η ευτυχία έρχεται
από ένα γλωσσόφιλο
μέσα σε βουκαμβίλιες,
γιασεμιά και ορτανσίες.