Βρόντο - Η σιωπή έφυγε

Πάλι με είδα να τα πίνω,
ν' αδειάζω τα μπουκάλια
στα μαύρα μου τα χάλια,
σε θεοσκότεινα
αλλόκοτα στενά ρημάδια,
τα μάτια μου σαν κυάλια
ζουμάρουνε κουρέλια
μέσα βρίσκονται ρεμάλια
τράβα γαμήσου στα Μάλια
εμείς τραβάμε τα κανάλια
συσσορευμένη κάβλα
μέσα στα ηχεία
το στόμα σου αποστομώνει
παύλα και τελεία.
Των φτωχών η βασιλεία
κρύβεται κάπου μες στους κάδους
και μες στη φαντασία,
κρεβάτια και ταβάνια
κούτες απομεινάρια
και σχέδια αστεράτα
στράτα στη στράτα,
από μωρό ενήλικας
κι ήρθαν κακά μαντάτα,
μεθύσια μπάφια
ξύλο μαύρα μάτια,
ανδρείκελα κουκλάκια
κοιτάζουνε αμίλητα,
τα κουρδίζεις λίγο λίγο
και παρεξηγούν αμίληκτα,
τα μάτια μου ακατοίκητα
πατρίδα μου η γη,
εξέγερση η ζωή
ο έρωτας, η πλάνη,
το γυναικείο το κορμί..

χαμένος σε οδοφράγματα ο βραδινός κιτώνας
σε χρώματα φωτιάς ο ταξικός χιτώνας
ο έρωτας αναζοπυρώνει όταν φλέγεται ο κανόνας
όταν σε μια στιγμή αλλάζει ολόκληρος αιώνας

τι θέλει η ελευθερία?
μία τζούρα κικεώνα
μία φουρτούνα ποσειδώνα
τη μανία ενός τυφώνα
πανανθρώπινο αγώνα.